Zamansız çalar bazen de çanlar, bir anda uzatırız elimizi inandığımız herşeye. Oysa, inanmak istediğimiz herşey uzaklaşır bizden. Bir biz daha yaratırız bizden. Susturamaz, sakinleştiremez, ehlileştiremeyiz bizi sağırlaştıran o şiddetli çığlığı.

Gitme vakti gelmiştir belkide, bizi biz yapan yüreğimizin peşisıra. Dün yoktur artık, yarını hiç saymayız. Ya da’ lar, acaba’ lar, keşke’ ler tüm önemini yitirmiştir.

Biliriz ki;
gökkuşağının bittiği yerde hazine saklıdır. Ve biz hep gökkuşağını takip eden ödünç alınmış mutluluklar yaşamışızdır. Biliriz ki, gökkuşağının bitimine bir gün ulaşacağız. Taki inandığımız herşeyin suretini gönlümüze ebedi tefekkürle yazdığımız o gün. İşte o gün uzatırız elimizi hayallerimizin ansızın kapısına kadar gittiğimiz umutlarımıza. İşte o gün aç bütün kapılarını ey! hayat baharın yağmur olsun yağsın avuçlarımıza.

Zamansız çalar bazen de çanlar. Sanırım bu defa zamanı geldi, bu defa çanlar bizim için çalıyor.

Duydunuz mu?.