Her genç kız gibi benim de ilk aşkım babamdı. Ve her çocuk için anne baba ayrılığı nasıl dünyanın sonu gibiyse. İben onu da yaşamıştım. Çocukluğum onların tekrar barışması için verdiğim savaşla geçti ama mücadeleyi kaydettim sonunda. Olmazsa olmuyormuş anladım.

Onu sağlıklı olarak gördüğüm 29 Ekim 2020. Bir kaç gün sonra canım babam covid19 a yakalanmıştı .
Gayet iy giden 7 günün ardından önce Osmaniye Devlet sonra Adana Şehir Hastanesi yoğun bakım ünitesine kaldırıldı .Bir daha onu hiç göremedik 27 Kasım 2020 günü de vefat etti
Dualarında babama yer veren herkese, Canım annem Şemsa HAVAYIOĞLU ve tüm kardeşlerime , eşim ve çocuklarıma , yakın uzak tüm akrabalarıma hep yanımda oldukları için teşekkürlerimi sunuyorum .
Babam emekli öğretmendi. Yoğun bakımda hastaların görülemeyeceğini iyi bilirdi. Hastalığın etkisi sanırım, bizi çok bekledi. Hiçbir türlü iletişim kuramadık ancak mektup yazarak çok sevdiğimizi ve güçlü olmasını istediğimizi belirttik. Doktorundan aldığımız bilgiye göre entübe olmadan bir gün önce mektubu kendisi okumuştu.
Üzerinden 3 koca yıl geçti. Evet canım babamı artık görmeyecek sesini duyamayacağım.Kadere inancım sonsuz. Hayatı boyunca ibadet etti ve çok sevdiği rabbine kavuştu. Allahım sonsuz rahmet etsin mekanı cennet olsun.
“ Bu dünyada misafiriz asıl dünyamız ahiret orda bizi bekliyor “
Eyup ERKAYIRAN .
Bundan önce nasıl ona layık bir evlat olmaya çalıştıysam bundan sonra da öyle olacak. Bir karıncayı bile incitmeyen Eyup Erkayıran ın kızı olduğum için gururla yaşayacağım.
Her babalar günü ,onu yanıma alıp, sosyal medya hesabımdan paylaşım yapar, bu özel gününü kutlardım. Şimdi anladım ki hata yapıyormuşum.
Usulca kutlanmalıymış bazı özel günler. Canı yananları düşünmeli.
Halâ resimlerine uzun uzun bakamıyorum. Son günlerinin videoları var ama halâ izleyemiyorum. O kadar istiyorum fakat rüyamda bile göremiyorum. Acaba diyorum “O” böyle olmasını mı istiyor ?