“O iyi insanlar, o güzel atlara binip çekip gittiler.  Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık.”

Yaşar Kemal

Uğurlar olsun deyip yakın bir zaman da vedalaştığımız,Koca Çınar

Yaşar Kemal ne güzel özetlemiştir, bu  sözle menem yalnızlığımızı ,insan yokluğumuzu ve çağımızın düştüğü bol akıl tutulmalı,(u)mutsuzluğumuzu! Birkaç yıl önce en son bir çocuğun gözlerinde görmüştüm umudu, onun gözlerinden  bakıp sevmiştim hayatı, Sevmiştim masum ve ürkek yüreğinden dünyamızı,geleceği ve uzayı.

.Yıllar sonra süregelen kaoslar, kan imparatorluğu savaşları,,klasik taht kavgaları ve birde bakıverdim ki uçup gitmiş umut; bir martı misali çocuğun avuçlarından.Kanadını koparmışlar düşünce suçlarından ve öylesine yorulmuş ki küçük yüreği bir martı gibi umarsızca, bir deli tay gibi koşmak istemiş aydınlık bir gökyüzüne bu kötü karanlıklardan. Tan yerini huzurla karşılayan kimsenin kalmadığı bu diyarlarda, birileri hala çalarken umudumuzu, ancak hafta sonu mesaimiz yoksa burnumuza çekip, mutlu olduğumuz somunumuzu, ve suyumuzu,kumaşımızı,kitabımızı; bir  martı ne kadar özgür olup, ciğerlerine doldurabilirdi, mutlu bir gökyüzünü? Bir derviş ne kadar  aşkla, yana yana  dönebilirdi, yangın ortasına düşmüşken bedeni?

Ve bir insan ne kadar  görebilirdi ; her defasında umutla bakmak istediği halkının hala dostu, düşmanı  iyiyi , kötüyü ,emeğini alan, yaşamını çalanı görmekten aciz olduğu bu şaşkınlık verici tabloyu?

Zor fakat imkansız değil,

Geç ama olmaz değil !

Ne diyordu Büyük usta Nazım;

Büyük insanlık gemide güverte yolcusu,

Tende üçüncü mevki

Şosede yayan büyük insanlık.

Büyük insanlık sekizinde işe gider,

Yirmisinde evlenir, kırkında ölür büyük insanlık!

Hal böyle olunca Yaşar Usta’ya hak vermemek zor ne yazık ki; o güzel  insanların öldüğünü düşünmüş olacak gördüğü manzaradan. Umudunu yitirdiğinde semtinde ki sigara aldığı  bakkaldan, ceketinin düğmesini diktirdiği terziden ve belki de yolda yürürken selamlaştığı kasaptan… Usta bu güzide sözü söylemiş olsun, satırlar umuda dursun saygıyla selam şahsına, yalnız affetsin burda hasretimiz yine Nazıma ve onun şu mısralarına;

 “Peki ya hiç umut yok mu ?”

“Umut Umut Umut Umut İnsanda”

Nazım Hikmet Ran

Belki aydınlık olur, hala karanlıkta olup, aydınlığı unutanlara;

Celladını unutup, kıılıcını dostuna kendinden olana doğrultana.

Umut insanda!

Sende!

Bende!

Onda!

Geç olmadan anla,

Uyan !

Umudunu Çaldırma !