Gerçekleri anlamak bir çalışma gerektirir.
Belirli araştırmalar, gözlemler ya da deneyler…
Öğretmek, başkalarına anlatmak için de yine çalışmak gerekir.
Eğitim amaçlı araştırmalar, gözlemler ya da deneyler…
İnsanoğlu böyle öğrenir hayata dair gerçekleri.
Bilimsel gelişmeler böyle çıkar karşımıza.
İnsanlık böyle gelişir.
Ama hepsi hissetmekle başlar.
Evet hissetmek…
Gerçekleri hissetmek…
Hegel’ in deyişiyle sezmek…
Sunulan bilgiyi ezberlemek yerine sezgilerle bilgiye ulaşmak.
Sezen insan ezberleyenden çok daha fazlasına ulaşabilir çünkü.
Çok daha öndedir bilgiye ulaşmayı öğrendiği için.
Ezberlemek yerine ip uçlarını birleştirerek kavramak çok daha anlam katar bilgiye kalıcılığın yanında.
Daha çok gelişim sağlar öğrenmeyi öğrenen insanlar.
Düşünebilen, sorgulayabilen, öğrenmek için başkasına ihtiyaç duymayan birey yetişir çünkü.
Bu yüzden eğitim kuramlarında da yer alır sezgici felsefe.
Bilgi verilen ipuçlarıyla hissettirilmeye çalışılır.
Bilinen şeyleri ezberlemek yerine fark etmek esas alınır.
Yalnız bunu yapabilmek için gerçek eğitimciler gerekir tabi!
Kolaya kaçmayan…
Bilgiyi verip kurtulmaya çalışmayan…
Dershane kafasıyla ezber yaptırmayan…
Yirmi saatlik bilgiyi bir saatte öğrettiğini sanmayan…
Bilgiyi sezdiren ve pekiştiren etkinlikleri gereksiz görmeyen…
Kısa yol öğretmenin başarı olmadığını anlayan…
Mantığını anlamanın uzun yolla mümkün olduğuna inanan…
Eğitimin bilgi vermekten ziyade bilgiyi bulmayı öğretmesi gerektiğini kavrayan öğretmenler…
Onlar için de tüm bunları anlayan eğitim fakülteleri ve öğretim görevlileri tabi!
O zaman öğrenci ve veliyi suçlamak yerine ağır ve zorlu olan gerçek eğitim yoluna girmiş oluruz.
O zaman çektiğimiz sıkıntılara değecek bir toplumsal aydınlanma yaşayabiliriz.
O zaman eğitime ve eğitimciye değer veren aydınlık bir toplum oluşturmanın tohumlarını atabiliriz.
Biraz uzun sürer ama olsun!
Aksi takdirde boşa kürek çekmeye devam edeceğiz.
Çok iyi öğrendiğini sanan ama sınavlarda dumur olan öğrencilerle karşılaşmayı sürdüreceğiz.
İyi okullarda kendi kendini geliştirebilen iyi öğrencilerin öğretmeni olduğumuz için kendimizi başarılı zannedeceğiz.
Kıt olanaklarla dezavantajlı okullarda çalışan öğretmensek öğrenci ve velileri suçlayacağız.
Böyle gelmiş böyle gider edebiyatına sığınarak yapmamız gerekenlerden kaçacağız.
En kısa yoldan işimizi bitirip kendi konfor alanımıza sığınacağız.
Sezdirmekten, pekiştirmekten daha önemli işlerimiz olduğuna inanacağız.
…
Öyle ya devleti milleti biz mi kurtaracağız!
…
Peki bu işi öğretmen yapmayacaksa kim yapacak?