İçtiğimiz acı ilacın haddi hesabı yok.
Ülke olarak alışığız acı ilaçlara…
Bu kez de faiz artırımı için içeriz.
Diğerlerinin yanında ballı şerbet sayılır.
Ama keşke bu hallere gelmeden önce içseydik!

Bakanın değişmesi bile ekonomide yüzde onluk bir iyileşmeye sebep oluyorsa…

Neden daha önce yapılmadı diye sormadan edemiyor insan! Neden yıllarca bu acı şurubu içmek zorunda bırakıldık.

Bir zamanlar faizleri indirmediği için Merkez Bankasıyla kavga ederken bundan iyi değil miydik?

Ekonomi bakanlarının Merkez Bankası kararlarının doğru olduğunu savunmak zorunda kaldıkları zamanlar en büyük fırtınalarda bile hasar almıyorduk. Talimatla çalışan Merkez Bankasının ardından geldiğimiz durum ortada…

Şimdi faizleri yükseltmek için verilen sinyaller o günleri hatırlattı bana.

Bugün çoğumuz hatırlamasak da devleti yönetenlerin hiç unutmayıp dersler çıkarması gerekmez mi?

Zararın neresinden dönsen kardır ama atananların gerektiğinde dik durarak ülke çıkarlarını itaat etmekten üstün tutmaları daha erken dönüşler sağlayabilir.

İnşallah bundan sonra daha iyi adımlar atılır. “Dolarla ne işimiz var.” gibi ekonomiyle en uzaktan yakından ilişkisi olmayanların dahi kullanmayacağı cümleler kurulmaz.

Ekonominin “Yetmez ama daha iyi!” şeklinde algıladığı ve yorumladığı değişim de hayırlı olur umarım.

Daha önceki söylemlerden ve politikalardan ders alınarak doğru adımlar atıldığında, en azından son dönemlerden daha ferah bir ortam olacağını söylemek için ekonomiden anlamaya gerek yok.

Ama daha büyük bir adım: “Biz konuşmasını biliriz ama ülkemiz için susuyoruz.” Zamanlarına dönmek olurdu herhalde!

Burada her konuda susmaktan bahsedilmiyordu tabi ki! O zamanlar da gereken durumlarda, saygısızlık ve hakaret içermeyen şekilde konuşuluyordu.

Herkes içmesi gereken acı ilacı içiyordu ama kimseye hakaret edemiyordu.

Kimsenin kafasına göre ahkam kesemediği, güçler ayrılığının belirgin olduğu, daha demokratik bir ortam vardı her şeyden önce…

Acı ilacı içtiğine değiyordu yani!