Geçenlerde lise sınavları yapıldı.

Şimdi sırada üniversite sınavları var.

Her geçen gün daha da saplandığımız bir bataklık…

Aslında sınavlarda sorun yok ama biz eğitimi sadece sınavlarda çıkacak soruyu çözmek olarak gördüğümüz için bataklığa dönüşüyor.

Bakanından tutun öğretmenine kadar daha eğitimcilerin anlayamadığı bir konuyu nasıl anlatacağız diğer insanlara?

Büyük harflerle söylemenin de bağırıp çağırmanın da sağduyuyla çağrılar yapmanın da bir faydası olmuyor maalesef!

Eğitimin sınav için değil yaşam için verilmesi gerektiğini…

Sınavın amaç değil bir araç olduğunu…

Soruları çözecek kısa yollar değil işin aslını öğretmemizin önemini…

Ölçme araçlarını geçecek kurnazlıklardan öte kendini gerçekleştirecek donanımlar kazanmanın değerini…

…

Daha neler neler söylenebilir ama çarpıklaşmış eğitim anlayışımızı düzeltebilir mi bilemiyorum.

Giderek daha da cıvıklaşan ve daha çok insanı yutan bir bataklığın içinde yüzüyoruz.

Herkes iyi niyetle bir şeyler yapmaya çalışsa da gerekli donanıma sahip olmadığı için daha da dibe götürüyor.

Aslında çok basit olan çözüm nedense görmezden geliniyor.

En kazananlarının dahi aslında kaybettiği, kendi yeteneklerinden uzaklaşarak mutsuz bir eğitim ve iş yaşamı sürdüğü yöntemde ısrar ediliyor.

Dünyanın değişim hızına ayak uydurmayı bırakın tüm uğraşlara rağmen gerilemeyi başarıyoruz!

Bunu nasıl yapıyoruz?

Anlamak güç!

Hele de her yıl değişim yaparak!

Sürekli bir şeyleri değiştiriyoruz, geliştiriyoruz ama sonuç hüsran!

Değiştirmeye çalıştığımız şeyi güçlendirmekten öteye gitmiyor adımlarımız.

Çünkü bakış açımız yanlış!

Hala sınav için verilen eğitimde adaleti sağlamaya çalışan idareciler tarafından yönetiliyoruz.

Konunun aslını anlamaktan çok uzak olan bu arkadaşlara ne söylesek boş değil mi?

Aslında haklısınız.

Eğitimin anasınıfında değil de üniversitede verilebileceğine inanan yöneticiler ve eğitimcilere bunu anlatmak mümkün değil.

Ama insan susunca da bir türlü rahat edemiyor.

Çünkü çevrede o eski günleri arayan mutsuz bireyleri görünce bunun değişmesi gerektiği düşüncesiyle bir şeyler yapmak istiyor.

Sonrası mı?

Bildiğiniz gibi…

Nerede O Eski Günler…

Eğitim adına bunu söyleyebileceğimiz günlerden bahsetmek çok zor.

Belki cumhuriyetin ilk yıllarındaki eğitim seferberliği dönemlerinden bahsedilebilir.

Yaşama baktığımızda ise hemen herkesin dilinden düşmüyor bu serzeniş.

Çünkü büyük çoğunluğumuz yeteneği ve ilgisi dahilinde değil, sınavları nasıl geçeceğine göre bir eğitim aldı.

Dolayısıyla bu girdabın içine girmediği günlere özlem duyuyor.

Doğru, çağımız değişti ama aslında dünya aynı dünya!

Değişen ve eskiyen biziz aslında.

İstemediğimiz ve mutlu olmadığımız yaşam tarzımız.

Eski günler ise bizim gençlik yıllarımız.

Taptaze ve olumlu bakış açımız…

Canlı ve körelmemiş umutlarımız…

Bugünle ilgili hayallerimiz…

Ama gerçekler hiç de düşündüğümüz gibi olmadı değil mi?

Meslek ve statüler yaşam kalitemizi arttırmaya yetmedi!

Bu da her şeyi baştan yorumlamamızı gerektirdi.

Kısacası değişen bizim fikirlerimiz gibi!

Yoksa dünya aynı şekilde dönmeye devam ediyor.

İnanmıyorsanız birkaç gençle sohbet edin.