Hiç düşündünüz mü ne kadar cahiliyiz birbirimizin?..

Güzelliğe ihtiyacımız var, huzurlu günlere, güzel hikayeler, projeler ve eylemler görmeye duymaya ihtiyacımız var. İyileşmeye, toplumca iyileşmeye ihtiyacımız var.
Sistem bizi bireyselleştirdi. Aslında tekiz ama yalnız değiliz. Yalnızlık başka bir
şey…

İnsan en çok yalnız kaldığında, ötekileştirildiğinde, insan yerine konulmadığında tükenir. Birlikte hareket eden, birbirini dinleyip anlamaya çalışan insanlar kolay kolay tükenmezler.
İnsan kendisine uzak ama bir başkasının kendisine yakın durmasını bekleyen tek canlıdır. Kendimizi yeterince tanımıyoruz ve başkalarının gözünde kendimizi görmeye çalışıyoruz.
Ve bizler aslında hep yalnızdık. Yeni bir şey değil yani. Bu bizim büyük çaresizliğimiz. Bilmiyoruz, farkında değiliz.
Ben kendi adıma bizi yalnızlığa mahkum eden sistemin içinde bu anlamda bolca utanç duyuyorum.
Peki ya, çuvaldızı önce kendimize batırmanın zamanı gelmedi mi?

O halde, bizi yalnızlaştıran, yabancılaştıran sisteme inat birlikte var olmanın inancıyla çıktığımız yollarda buluşalım…