Zamanın en acımasız günlerinden geçerken, bir elimiz yağda bir elimiz balda değil maalesef…

O mutlu günler inanın çok geride kaldı!

Seçim süreci, siyaset arenasında son hızıyla devam ederken; halkın başını önüne eğip, yollarda yürümesi ise asla gözlerden kaçmıyor. Yarının bizlere ne getireceğini bilememe kaygısı ve umutların tükenmek üzere olduğu gerçeğini yansıtıyor şimdiler de bizlere.

Son günlerde ardı ardına yaşanan felaketler ve halkın üzerindeki ekonomik baskı, hem alım gücünü düşürdü hem de moral olarak çöküşe sebep oldu.

İnsanlık farklı bir süreçten geçerken bir yanımız eksik bir yanımız ise hüzünlü. Dolayısıyla halkın “Seçim”  çok da umurunda değil. Onun asıl düşündüğü mevzu; yarınımızın ne olacağı ve bize ne vaat ettiği gerçeği.

Siyasiler ise kendilerine dair “Söylem Parantezleri” açarken asıl noktayı gözden kaçırıyorlar. Sandığa gidecek olan halkın moral ve motivasyonu ne durumda ve bu beraberinde hangi durumları açığa çıkaracak?

Yüreği kan ağlayan halkın ne oy pusulasını düşünecek hali kalmış ne de seçimi kimin kazanacağına dair beklentisi… Üzerinden bin ton ağırlığında vinç geçmiş bir enkazı andırıyor velhasıl. Bunlara kafa yoracak ne vakti var ne dermanı!

Siyasilerin ise yapması gereken tek şey; bir an önce kendi pencerelerinden olaya bakmayı bırakıp, asıl doğru olanın halkın penceresinden olaya bakabilmeyi ve asıl istedikleri şeyin bu olmadığını fark edebilmeleri. Burada gerçekten halkın neye ihtiyacı olduğunu görebilmek ve bunun üzerinden bir yol çizebilmek hem siyasi niteliği hem kaliteyi ortaya çıkaracaktır. Siyasiler, söylemlerini değiştirdiğinde halk sandığa daha sağlıklı bir şekilde gidecek ve sandık başında daha doğru kararlar verecektir fakat söylemlerini değiştirmeyip, kendilerinden yana bir tutum sergiledikleri sürece halk sandığa moral olarak iyi gitmeyecektir ve sağlıklı bir karar vermeyecektir. Durum böyleyken sandığın başındaki halkın siyasilere tek cevabı ancak şu olur:

“Herkes kendi zevki sefasında…

Ben neyleyim dünya malını ağızımın tadı olmayınca…

Ömrüm gitmiş o güzelin belasına…

Ah bir anlayabilseydiniz keşke beni…

Ey dostum dostum, küstürdünüz beni hepten bir ölüm!

Ya kardeşlik kaldı ya kul hakkım!”