Dünya kurulduğundan beridir yalnızdı insanoğlu, hem ruhen hem de ne kadar kalabalığı olursa olsun fiziken, öyle ki bu menem yarayı saracak etkili bir ilaçta  bulunamamıştı yer yüzünde henüz! ilkel kabilelerde ilk olarak doğada ki cansız varlıklarla gidermeye çalıştı yalnızlığını insan,çünkü bu sorunsal ölüm kadar acı yaşam kadar zordu!

Sonrasında doğada ki hayvanları dost edindi kendisine ta ki ; bir gün  aç kaldığında, onların lezzetli birer öğün olabileceğine ve yer yer giyecek bile olabileceğine kanaat getirene dek.!

İnsan doğası ve belki de yaradılışı gereği hep bencil olduğundan,hiçbir zaman bir dosta ya da kendine iyi gelen birşeye olağanüstü çaba harcamadı. Çünkü o yaratılanların en müthiş varlığı diye bahsediliyordu, kutsal kitaplarda bile!

Unuttu bir dönem kendinin yarasını saran yegane değerleri ve onları her koşulda ziyan ederek,  hunharca katlederek,tarihin tozlu raflarına müthişlikten ziyade ;acımasız aç gözlü bir katil olarak altın puntolarla yazdı kendisini,çünkü tarihin tozlu raflarına neyin yazılacağına karar veren makamda bu müthiş varlık(insan)dı  ve bu kütüphanede,yaradılıştan bu yana süregelen,onun hikayesini anlatan bir argümandı!

Yetinmedi elbet! Sonrasında doğayı kirletecek, galakside daha bebek sayılacak  3 milyar yıllık dünyanın bu kadar taze ve dinç iken sağlığını bozacaktı; güzel kıyafetler giymesi gerektiğinden!, Üretildiği fabrikaların  çıkardığı karbonmonoksit gazının, ozona açtığı adaletsiz ve nankör savaş umrunda olmaksızın,gardroplarca stok edecekti yine büyük bi açgözlülükle! Sonra haliyle aç olduğu aklına gelecek ve özel bir varlık olduğu için,sadece büyük mezbahanelerin dahi et yetiştiremediği, o çok çok lüks restoranlarda boy göstermesi gerekecekti; ,kendisine zaten herşeyi sunup, savunmasız teslim olan,bir zamanlar dostluk ettiği hayvanlar alemine inat !

Sonrasında ne mi oldu ?

Doğasında bencil olduğu için insan,önce sonunu göremediği bir ilişki için kadınlı- erkekli geri çevirecekti ,annesinin dertleşme isteğini, kursağında koyarcasına,öyle hayati bir nedene değil,bir kıytırık telefon konuşmasına!

Sonra kardeşiyle bir çocukluğu geçirme rutininin,bir ekmeği yahut bir oyuncağı bölüşmenin muhteşemliğini kurban etti,arkadaş diye adlandıracağı,fakat hiçbir Yeşilçam filminin içinde ki Cüneyt Arkın ile (öldükten sonra güzel yüreğini öğrendiğimiz) Erol Taş abinin  o müthiş ,düşmanlıkta dahi samimiyeti ön plana çıkaran,kendi hayatının en güzide anında dahi  yakalayamayacağı,eşsiz dostluğa! Hemde hayatının belki de yarınında,belki de  gelecek yılında yanında olacağına dahi güvenmediği kendi gibi sözüm ona insanlara!

Sonra sonra sonra…

Aylarca kırk kanaat ve zor şartlarda  çalışarak,para biriktirip, planladığı tatili gerçekleştirdiğinde ise,piyasada ortalama 10 tl ye temin edeceğiniz, selfie(öz çekim)çubuğuna,değişecekti güzelim Kapadokya da ki Peri bacalarının o eşsiz mistisizmini!

Çünkü onun sanal ve sosyal platformlarda (Facebook,instagram,tumblr daha nice niceleri!) fame(şöhret) olması gerekirdi,like(beğenilerin) havada uçuşması,followların(paylaşımların) rekor kırması,nerde ne yaptığını herkesin bilmesi,yediği yemeği  dahi sözüm ona;içinde ki ağır aşağılık kompleksinden, servis etmeliydi sanal arkadaşlarına! Arkadaşlarından da üstündü o,misal sezar salatayı herkes yiyemezdi onun gibi,yada onun gibi kimse makarnadan gurme olacak kadar anlamayacaktı,fettucini alfredo makarna istemeyecekti emekli bir baba,emektarı hayat yoldaşı kederli analarımızdan!

Çünkü o dünyanın en eşsiz ve özel varlığıydı,elbette sadece kendine göre!

 Bu yaşam standardı onun yada kendi gürûhu(elitistler) dışındaki sıradan sivil bi vatandaşta eğreti duracaktı,dünyada bir hiç bile değilken kendisi…!

Örnekler dahi milyonlarca çoğaltılabilir dostlar. İşin özünde insan,bu sınıfsal soyluluğu ve burjuvaziyi hem kendi yaratıp,hem şikayetlenirken ,iğnenin ucu kendine değdiğinde ise bu  aciz varlık daha da rezilleşerek,efendim anlaşılmadığını,yaşam standardının böyle olduğunu,düzenin böyle olduğu gibi bıdı bıdılar yapacaktı, dünyada ki tüm dillerde!

İnsan böyle yalnızlaştı işte dostlar,

Belki sen,belki ben,belki o; birlikte inşa ettik ret ettiğimiz düzeni! Hep o müthiş narsistliğimize peşkeş çektik,tüm samimi duyguları,toprak anayı,ve tüm ruhani maneviyatların tümcesini!

Sonra baktık bunlar dışında elimizde bize eşlik edecek birşey yok bir solukluk ömür heybemizde, bu kadar eşsiz bir yol arkadaşı yok,acına sen kadar parçalanan bir dost,yârdan gayrisini paylaşacak bir kardeş,arkadaş yok. Bırak ömürlük vuslatı haftayı tamamlayacağına inandığın bir sevgilin yok, yana arar olduk;bir dost sıcaklığını,gerçek bir sevgiyi,çıkarsız iyilik görmeyi,vefayı,sadakati .Arar olduk kendimizi; acizane yaşamımızı servis ettiğimiz o 23 mg lık sözde sosyal,özünde asosyal kılan,hepimizi bizden uzaklaştıran,yaşamı kısırlaştıran,yemek masalarında,toplantıda,tatilde,ailede,bir arkadaşını dinlemen gereken yerde o lanet proğramlarda!

Kafkanın deyimiyle yalnız kaldık, onlarca,binlerce kalabalığımızda!

Özetle; “Tamam yahu ! Bunların hepsine amenna! İnsanlık olarak yaptık bir hata! Kendimize kıyarcasına,ömrümüze düşmancasına!” dediğinizi duyar gibiyim!

Dünyaca ünlü felsefecilerden, çok sevdiğim Frederic Nietzchenin bir cümlesiyle hem veda ediyor,hem olayın anlamak için arif olmak gerekmeyen sırrını açıklıyor,hem sizlere buruk bir tebessümle bir sonra ki yazıda görüşmek üzere veda ediyorum.

“Çaresizseniz, çare sizsiniz!”

Saygıyla ve hasretle….