Her şey en başına döndü.

İki binli yılların başlarında beğenilmeyen sistem var ya!

İşte o!

Her ilde bazı liseler sınavla alacak, diğerleri adrese göre.

‘Nitelikli okullar neye göre belirlenecek, diğerleri neden niteliksiz?’ gibi soruları hiç sormuyorum bile!

Ne yapıldı on beş yıldır?

Kendi eksenimizde dönüp durduk!

Hiç hareket etmemekten iyidir tabi!

En azından birçok aksiyon yaşadık…

Heyecanlandık…

Gaza geldik…

Kükredik…

Hiç yol alamadık mı?

Olsun!

Bir uğraş var sonuçta!

İstediğimiz duyguları yaşadık.

Duygusal zirvelerde dolaştık.

Üniversite sınavında da durum farksız!

İki bin öncesi eşit ağırlık, sayısal ve sözel sistemi.

Çok uzun sürmeyecek sorunların ortaya çıkması!

Çünkü olmadı.

Öncekilerden bir farkı yok.

Olmadığını anlamak geçmişten ders alamayanlar için oldukça zor tabi!

Beşten sekiz yıla, sekizden on iki yıla zorunlu eğitimin hızı…

Fiziksel ortam ve eğitim kadrosu hazırlanmadan yapılan değişimler…

İlerlemeyi yavaşlatan, hatta kimi zaman durduran geleneksel önyargı…

Daha birçok zorluk mevcut elbette…

Ama en büyük sorun sınav değil zihniyet!

Formülü bilen ama sorun çözemeyen ezberci anlayış!

***

NEDEN ÇÖZEMİYORUZ?

Her değişimin süper olduğunu düşünen, kayıtsız şartsız itaat için yetiştirilen kitle!

Önüne ne koysan alkışlayan, padişahım çok yaşa çığırtkanlığıyla memleketin ilerleyeceğini sanan beyinler…

Ya da kim iktidar olursa olsun onu devirmekten başka kaygısı olmayanlar…

Bir takım hayallere inandırılmış duygusal yurdum insanı…

Doğru yanlış demeden alkışlamanın zararlarını kim anlatacak onlara?

Hz. Ömer’e bile “Yanlış yaparsan kılıcımla doğrulturum.” uyarısının en yakınlarından geldiğini kim öğretecek?

Peygamberin bile sahabeler tarafından uyarıldığı anlar olduğu nasıl kavratılacak?

Sınırsız biat anlayışının ne dinimizle ne de kültürümüzle ilişkisi olmadığı, sadece Arap kültürünün tezahürü olduğu nasıl gösterilecek?

Doğrularına inandığımız birinin yanlışlarını düzeltmekten korkmamamız gerektiği nasıl öğretilecek?

Hataların tekrar edilmemesi için tespit edilmesi şart!

Bir dakika diyen herkesin cezalandırılmasının ülkeye en büyük zararı verdiği açık!

Alternatifsiz olmayla övünüyorsak kendi kendimizi düzeltmeyi bilmeliyiz.

Padişah arayışından, kul olma arzusundan vazgeçmeliyiz.

En güvendiğimiz insan bile olsa yalakalığı bırakıp, doğruları önüne sermeliyiz.

Şeyh Edebali’ nin Osman Gazi’ ye dediği gibi: Ateş olan liderin etrafındaki su olmalı, körükle gidip alevlendirmek yerine onu sakin ve düşünerek hareket etmeye zorlamalı.

Aksi takdirde yanlışlar doğruları götürecek, doğrulardan dolayı kazandıklarımızı da kaybedeceğiz.

Ülkemizin muktedir olunamayan yıllardaki kazanımları ortada…

Muktedir olunan yıllardaki gerginlikler de açık…

Burada hükümet ve lider değiştirmekten, parti ya da parti başkanı değiştirmekten bahsetmiyoruz.

Tam tersine oy verenlerin duyarlılığından, oy verdiği partinin icraatlarını eleştirmesinden bahsediyoruz.

Karşıyı eleştirmek yerine aynayı kendimize tutmaktan, çuvaldızdan önce iğnenin tadına bakmaktan bahsediyoruz.

Gerek iktidarın gerek muhalefetin şakşakçılarının uyanmasından bahsediyoruz.

Kendi söküğümüzü dikmeden başkalarınınkini ayyuka çıkarma hakkımız olmadığından bahsediyoruz.

Ancak o zaman daha iyisini yapabiliriz.

Yalan yanlış inanışları altüst edebiliriz.

2018 yılında yollara inecek sandığımız arabamızı üretebiliriz.

Uzayda söz sahibi olacağımız yaygaralarının altını doldurabiliriz.

Birçok parçasını dışarıdan aldığımız askeri araçlarımızı yüzde yüz yerli hale getirebiliriz.

Avrupa’nın bizimle dalga geçmek yerine kıskanmasını sağlayabiliriz.

Orta doğuyu karıştıranlarla birlikte olup sonradan toparlamaya çalışmak gibi hatalara düşmeyiz.

Cemaatin birinden aldığımız gücü başkalarının önüne sermeyiz.

En önemlisi bunları gerçekleştirebilmek için hayalini kurduğumuz eğitim sistemine kavuşabiliriz.

Eğri oturup doğru konuşalım.

Kendimizi kandırmaktan vazgeçelim artık.

Romantik hayaller yerine realist bir duruş gerekli.

En yakınımızdakiler söz konusu olsa bile!