Bir kadının hayatında iki dönem vardır. Anne olmadan önce ve anne olduktan sonra diye ayrılır. Annelik Allahın bize bahşettiği bir mucizedir. Çünkü anne olduktan sonra bütün hayatımız değiştiği gibi bütün duygularımız, hayata bakışımız ve hayattaki anlamımız değişir. Biz kadınlar annelik duygularıyla dünyaya geliriz. Çevrenizdeki kız çocuklarına dikkat edin hiçbir zaman bir araba ile oynamaya ilgi göstermezler. Bir bebeği yedirmek, giydirmek, uyutmak, kucağında şefkatle sarmak gibi annelik vasıflarını ortaya çıkaran oyunları seçerler. Çünkü biz kadınlar sonradan anne olmaz, annelik duygularıyla doğarız.

 Bence annelikte kendi içinde ayrılır. Sağlıklı çocuk sahibi olan anneler, birde dünyamıza melek olarak gönderilmiş özel çocuğa sahip olan anneler.

Kısa bir süre özel çocuklarımızın eğitildiği kurumda çalışmış olmak benim hayata, anneliğe bakışımı değiştirdi. Engelli çocuk sahibi annelerle konuştum ve yaşadıkları zorluklara bizzat şahit oldum. Nasıl bir sabır nasıl bir sevgi anlatamam. Bu sabrı görünce kendi anneliğimden şüphe duydum. Çok şükür sağlıklı bir evlada sahibim ve bazen onun inadına, şımarıklıklarına sinirlenip sabır gösteremediğimi düşündüm. O annelerin sabrını ve tahammülünü kendime örnek aldım. Fakat orada çok çalışamadım. Çünkü öyle bir eğitim kurumunda çalışmak herkesin harcı değil. Neredeyse her gün, dinlediğim bir anneden sonra bir kenar köşe bulup ağladım. Akşam eve döndüğümde sürekli bu hayatları konuşur oldum. Anladım ki ben bu hayatları kendi hayatımda yaşar oldum. Yani iş ve özel hayatımı birbirinden ayrı tutamadım ve belki de yeni anne olmanın verdiği duygusal yoğunluk sebebiyle kendimi orada verimli hissedemeyip, işten ayrıldım. Yeri gelmişken bu tür eğitim kurumlarında öğretmenlik yapan arkadaşları kutlamak istiyorum. Hepsi o kadar sevgi dolu ve ilgililer ki anlatamam. Yeri geliyor ağızlarını siliyorlar yeri geliyor burunlarını siliyorlar. O çocuklarımıza ders değil hayatı öğretiyorlar. Böyle kutsal bir görevi kendine meslek edinmiş değerli öğretmenlerimizi kutluyorum.

Bu eğitim kurumunda çalıştığım süre içinde beni en çok etkileyen yetmişli yaşlarında bir anne kırk yaşındaki engelli kızını eğitime getiriyordu. Ve her geldiğinde çok yaşlandım Allah evladımı benden geride bırakmasın diye dua ediyordu. O yaşta bir anne belki de yürümeye mecali yokken evladının iyi olması için çaba gösteriyor.Engelli evlat sahibi annelerin en büyük korkusu, evlatlarından önce bu dünyadan ayrılmak ve onları bu acımasız hayatta yalnız bırakmak.

Aslında çok uzağa gitmemem gerek, benimde 32 yaşında engelli bir yeğenim ve ona bebek gibi bakan dünyalar iyisi Hamide Yengem var. Özgürümüz hem zihinsel hem bedensel engelli ve yengemin işi öyle zor ki, ama bir kere bile öf dediğini duymuş değilim. Nasıl bir sevgiyle bakıyor bilemezsiniz. Ve aralarında öyle bir aşk var ki inanılır gibi değil. Yengem resmen hayatını onun için yaşıyor. Her gün Özgür’ün sevdiği yemekleri yapıyor, her şeyden önce Özgür’ün ihtiyaçlarını karşılıyor ve bunları öylesine severek yapıyor ki işte böylesi anneliği görünce insanın kendisini sorgulamaması mümkün değil.

Sizler bu dünyaya gönderilmiş meleklerin, koruyucu meleklerisiniz. Asıl anne benim için sizlersiniz. Bütün engelli evlat sahibi kocaman sevgi dolu yüreği olan annelerimizin ellerinden öpüyorum.

Bu annelerimize ve engelli yavrularına destek olalım. Onların zor olan bu kutsal görevlerini kolaylaştırmak için bizler de elimizden geleni yapalım. Bu hayatı birlikte yaşıyoruz ve onlar yokmuş gibi davranılmasına izin vermeyelim. Engelli çocuklarımız için yaşam alanları yaratalım ve onların haklarına saygı gösterelim. Engelli çocuklarımızın ve ailelerinin şikayetlerine, isteklerine duyarsız kalmayalım. Onlar özel çocuklar ve bizler de özel olduklarını hissettirelim, sevgimizi onlardan esirgemeyelim.