Üniversite başvurularında yine rekor kırılmış.

Tabi ki çoğunluk daha önce bu sınava defalarca girenlerden oluşuyor.

Baraj nedeniyle önceki yıllarda kontenjanlarını dolduramayan birçok üniversite yapılan değişikliklerle bu yıl, bu hayalini gerçekleştirecek.

Ama ne kadarı girdiği üniversiteye devam edecek ya da ne kadarı mezun olduğu alanda iş bulabilecek?

Ayrıntılarına bakılınca sınava girenlerin çoğunun üniversite öğrencisi ya da mezun olduğu görülüyor.

Demek ki çoğu aradığını bulamıyor!

Yani üniversitelerimiz umut tacirliğinin ötesine geçemiyor!

Mezun olanlar ise kendini gerçek üniversite mezunu sanarak iş beğenmiyor!

Bunun gelecekte yaratacağı sosyal problemlerin ucu çoktandır görünüyor.

Hatta çoğunu yaşamaya başladık ve giderek büyüdüğü de aşikar.

Bunu önemseyen var mı?

Görünen o ki pek yok!

Hatta bunu başarı olarak görüp işi ilerletmeye başladık.

Artık parayla dağıtılan yüksek lisans ve doktora diplomaları var!

Zaten çok iyi bir eğitim verdiğimiz arkadaşlar neden akademik olarak ilerleyemesinler!

Bunun da uzaktan eğitimini yaparak açık öğretime bağlayan üniversiteler dahi var.

Açık öğretim deyince bunlar çok sınırlı kalır tabi!

Daha büyük bir sorun çığ gibi gelmekte…

Önceleri 50 olan ders geçme notunun şimdilerde 30’lara kadar düşmesi açık öğretim mezunlarının da ciddi rakamlara ulaşmasını sağladı.

Hele de salgınla birlikte çevrimiçi sınavlara başkasını sokarak mezun olanlar…

Kendilerini üniversite mezunu olarak gören yığınlar bir yolunu bularak bir yerlere kapağı atmak, yetki almak için uğraşıyor.

Bu da daha büyük bir umut tacirliği…

İlkokul mezunu dahi sayılamayacak, okuduğundan bir şey anlamayan, en basit problemleri bile çözemeyen binlerce kişi şu anda üniversite mezunu!

Biz bu işte çok ilerledik gerçekten!

Kısa zaman sonra diplomasız insanımız kalmayacak!

Kim bilir belki gelecekte daha doğar doğmaz diplomasına kavuşur çocuklarımız!

Anne karnında uzaktan eğitimi bulduk mu tamamdır.

Kim tutar bizi!

Eğitimde Liyakat ve Kalifiye

Liyakat sahibi kalifiye eleman her sektörün en elzem sorunu…

Ama eğitimde daha da büyük bir sorun oluşturuyor bu durum.

Diğer sektörlerin de düzelmesini engelliyor doğal olarak.

Çükü önceki başlıkta değindiğimiz gittikçe daha kolay dağıtılan diplomalar liyakat ve kalifiyenin en büyük düşmanı.

Eğitim Yöneticileri ve öğretenlerin bu özelliklere sahip olması en elzem ve öncelikli konu aslında.

Elbette uygun eğitimciler ve yöneticiler var ama yeterli olmadığı açık.

Artık devasa bir hal alan eğitim kurumlarımızın sadece akademik anlamda değil, evrensel ihtiyaçlar doğrultusunda profesyonelce yönetilmeleri çeşitli nitelikler gerektiriyor.

Üniversitelerimizin çoğu bazı şehirlerimizin çok ötesinde büyüklüğe sahipler.

İlköğretim ve ortaöğretim kapasitemizin büyüklüğü zaten aşikar.

İşte bu yüzden öğretim kurumlarının yöneticilerinin öncelikler kişisel nitelikleri, daha sonra da liyakat ve profesyonellikleri çok önemli.

Öğretim kurumlarımızın güçlenmesi ve ileriye emin adımlarla yürümesi için eğitime fena sayılmayacak bütçeler ayrıldı.

Ancak bu kaynakların nasıl ve nerede kullanıldığı takip edildi mi?

Yürütülen süreç ve elde edilen somut bir sonuç var mı mesela…

Yoksa mış gibi yapılarak çarçur edilen kaynakların ötesine geçemedi mi?

Öğrencilerimize hiçbir yetkinlik kazandırmayan sınav sektörüne milyarlar akıtmanın bir işe yaramadığını defalarca gördük.

Bu kaynaklar eğitimcilerin ve yöneticilerin niteliğini arttırmak için kullanılsaydı nasıl olurdu acaba?