Bugünlerde yaşadığımız afetlerin hüznü kapladı tüm İNSANLARI. Biz neden kendimizi tanımaktan korkuyoruz? Hiç düşündünüz mü bu sorunun cevabını? Yada bu soruyu hiç sordunuz mu kendinize?

Bu afetlerin daha büyüğü bizliğimizi kaybetmek değil mi zaten. Biz kendimizi arayıp bulduğumuz zaman kendimizden kaçarak kurtulduğumuzu sanıyoruz ama bazen durup ben kendimi tanımıyorum diye sitem ediyoruz. Bizler ne zaman kendimizi kabullenirsek daha büyük afetlerden kurtulacağız ileride başımıza gelecek olan büyük afetleri yok edeceğiz. Evinde rahatlıkla otururken düşünüyor musun afet bölgesindeki insanları? Evinde bir lokma yerken veya bir yudum içerken düşünüyor musun onları? Bir annenin feryadını bu kadar içten duyarken anlamadın mı veya bir babanın kızının mezarına üşümesin diye örttüğü battaniyeyi gördüğün zaman anlamadın mı?

Bir anne 9 ay taşıyıp sonrasında büyüttüğü evladını kaybetti. Bir baba umutla büyütüp nasihatlerde bulunduğu evladını elleriyle gömdü. Bir abi ve bir abla kardeşine sarılırken öldü. Sen şuan iyisin diye şükrediyorsun değil mi? Peki onlar ne halde düşünüyor musun? Bizi zaten dokunmayan yılanlar zehirliyor ama biz dokunanlardan korkuyoruz. Korkmamız gereken bizliğimizi kaybetmiş kimseleriz. Uyan ülkem uyan milletim dokunmayan yılandan kork artık günü geldiğinde sizlere bizlere dokunmasın diye. Uyan insanlık el uzat birlik olmayı kabullen bir gün bizlerinde başına gelebilir aynısı veya farklısı. Afet bölgelerinde emek harcayan insanların farkı ne sizlerden? Hiçbir farkı yok tek farkı kendini kabullenip vicdanını sürdürmesi umudunu yeşertmesi ve gücünü birlikten alması.

Bitecek dedik duracak dedik rahat bir nefes aldık peki ne oldu? Sağlam girebilirsiniz dedikleri evler yıkıldı milletin başına. Neden bir öncekinden ders alamadık? Çok uzun bir süre geçmemişti sadece 14 gün geçti ama ne canlar aldı. Beni boş ver çocuğumu kurtar diyen daha kaç anne göreceğiz. Beni boş ver çocuklarımı kurtar diyen kaç tane babanın feryadını duyacağız? Üzülüyoruz evet ama benimsemiyoruz. Birliği sağlayamıyoruz. Kimileri müziğini açıp keyfine bakarken kimileri enkaz altında olan insanlara müzik dinletip moral sağlamak için çabaladı. Kimileri arabalarıyla gezerken kimileri arabasında 8-10 kişi sıkışarak uyumak zorunda kaldılar. Kimileri gülüp eğlenirken kimileri gözyaşları içerisinde göz pınarlarını kuruttu peki kim bunun sorumlusu? En başta da söylediğim gibi bizliğini kaybetmiş bizler.

Ne zaman ki maddiyatı düşünmeyip bir insanın canını daha önemli görürsek o zaman bu tür enkazlar etkilemeyecek. Başka ülkelere özeniyoruz ama daha oturduğumuz yapıya güvenemiyoruz. Başka ülkelere güveniyoruz ama daha kendi ülkemizdeki birçok insan rahatını bozmadığı için dışarıdan kurtarma ekipleri istiyoruz. Bu toprakların kıymetini bildiğimizi söylüyoruz fakat temeli sağlam atmıyoruz. Bu toprakların altında o kadar şehit yatarken utanmadınız mı hiç temelden çalmaya? Utanmış olsaydınız şuan bu kadar can kaybı yaşamazdık.

Geride kalan çocukları düşünelim eğitimlerini psikolojilerini yaşamlarını nasıl bir afet süreci daha bizi bekliyor görebiliyor musunuz? Sizlere biraz bahsedeyim belki düşünmeye kafanızı yormazsınız. Ailesini kaybetmiş bir çocuğa nasıl sahip çıkacağımızı düşünmemiz lazım. Eğitimlerini ertelemektense çadırlar açıp aksatmadan devam etmemiz lazım ki ileride yine temeli bozuk bir nesil yetişmesin. Psikolojik danışmanların fırsatçılığına el atıp o depremzedeleri yönlendirmemiz gerekli ki bu travmayı anlatıp daha erken hayata tutunabilsinler. Sizler her zaman en iyisini bildiğinizi sanarsınız ama bu sefer bırakın doğru bildiğiniz yanlışları ve halkın ihtiyacına kulak verin en azından bir işi doğru yaptı desinler. Daha fazla enkaza sebep olmayın bu enkazı kaldırmamıza çözüm bulun. Fırsatçılığı bırakıp yaraları sarın.

Demem o ki bir afet yaşadık yeni afetler kapıdayken kapımızı güçlü tutup açmayalım….