Kavramlar bile değişti artık. Mesela mutluluk kavramı bile normlarla belirlenmiştir toplu yaşamda. Belli miktar paraya sahipsen, hoş biriyle birlikteysen, iyi bir işin varsa, güzel bir evin vs. anlatamıyorsunuz o yüzden yalnızlığın, toplu yaşamdan uzak olmanın mutluluğun ta kendisi olduğunu.

Bir dostla, bir sevgiliyle devlet kurulur derler, kurar ve öyle yetingen bir hayat yaşayabilirim ama geçmiş aklıma geliyor, mevziime geri çekiliyorum. Baudrillard yoksul olmanın insan ilişkilerine sahip olmamak olduğunu söyler, yoksulum… Öyle çok biriktim ki nokta nokta, o noktaları gökyüzüne assam şu saatte ışıklı bir bahçem olurdu…

Dikkatimi kendimden alıp dünyaya verdiğimde de durum aynı. Keşke evren her şey yolunda deseydi, ama değil biliyorum, rezil durumdayız. Seyrediyorum hatta biraz daha manevi bir derinlik katarsak ‘tanık’ oluyorum. Süreğen bir taciz altındayız. Taciz uygarlığın bir ürünüdür. Trafik taciz ediyor, bir markete girdiğinde ürünler, reklamlar taciz ediyor. Gazeteler alenen taciz ediyor, televizyonlar taciz ediyor. Yaşama iştahı bu tacizlerle yitiriliyor.

Bir ülke düşünün, tepesindekiler katil ama o ülke dünyanın en büyük havalimanına sahip… Onurumuz zedeleniyor. Sessiz kalan herkes, bir trajediyle insan olan yanları incinmiş insanları görüp de sessiz kalan herkes suç ortağıdır. Sessiz ortaklar o kadar faşist ve butik faşizmcikleri o kadar haklı ve yerinde buluyorlar ki daha faşist olduklarının farkında değiller. Oysa faşist olmamalıydılar. Faşist olmamak adına tutucu, eril olmamalıydılar, kadın düşmanı olmamalıydılar. Etnik saplantıları olmamalıydı…

Bir insanlık hastalığı olarak faşizm, her türlü dini, ideolojik, siyasal, sosyal, kültürel tahakküm, özeleştiri mekanizmasını işletemeyen eleştiri, ayrıcalıklarını sorgulamayan egoizm, eşitliğin, özgürlüğün, kardeşliğin, adalet, barış ve saygının olmamasından kaynaklanıyor.

İnsanlar saygıya sahip olduklarını söylüyorlar, hayır, kendi dedesini atasını moda tabirle ecdadını putlaştırıp ona tapmak saygı değildir. İnsanlar adil olduklarını düşünüyorlar, hayır, dünyada açlıktan kıvranan insanlar varken, bir tür yıkımı varken, altında yüz beygir varsa adil değilsin. Geri dönüşüm için atık toplayanları, sabahın yedisinde toplu taşıma araçlarına tıkışmış, gözlerinde umut olmayan insanları, varoşlarda yaşayanları, kırsalda yaşayanları, 3. dünyayı küçük görüyorsan, hakir görüyorsan, kardeşlikten uzaksın.

Öyle bir sistem içinde yaşıyoruz ki temel değerlerimiz alaşağı. Sorgulama güdümüz iğdiş edilmiş. Mesela sorgulamıyoruz; neden eşit değiliz?
Sadece eleştiri oklarını yöneltmek de ayıp bir şey çünkü bunu yapanı steril, ayrıcalıklı bir yere koyuyor, sanki o kişinin bu sistemle bir bağı yokmuş gibi. Sanki o kıskanmıyormuş, nefret etmiyormuş gibi.. Bu toplumun herhangi bir ferdi aynaya baktığında suçluluk duymuyorsa sorunun kökenine inemez. Ben duyuyorum. Bizler fail durumuna düşürüldük. Bunu irdelemeliyiz ama etkin iletişime geçemiyoruz. Ne olup bittiğinden haberdar değiliz. Siyasi figürler gidişatın kuklası, kanaat önderleri gidişatın kuklası…

Bu kafası dağınık bir içses yazısıydı ama herkesin bildiği şeyleri yazmaktan yoruldum. Sonra devam ederiz hadi şimdilik kolay gelsinnn…