Daha önce birkaç kez küçük bölümlerde değinmiştik cami inşaatlarına.
Çok büyük bir başarıymış gibi görünen konunun aslında kanayan bir yara olduğunu dile getirmiştik.
Geçtiğimiz haftalarda Çamlıca Camisinde bir Cuma namazı kılma fırsatımız oldu.
Hem de Sayın Cumhurbaşkanı ve bakanların iştirak ettikleri, halkın da onları görmek için geldiği kalabalıkla birlikte…
Ona rağmen cami tamamen dolmamıştı.
Kalabalığın yarıdan fazlasını da turizm amaçlı İstanbul dışından gelen vatandaşlarımız oluşturuyordu.
Ama Allah var, cami İstanbul’un her yerinden ve boğazın her noktasından rahatça görülebiliyor!
Ne büyük eser öyle değil mi?
Ardından Ankara Kuzeykent’ teki, Çamlıca kadar ihtişamlı ve büyük olmasa da, hatırı sayılır ihtişama sahip külliyede vakit namazı kılma fırsatı bulduk.
Akşam vakitleri olduğu için in cin top oynuyordu.
Gündüz vakitlerinde birkaç kişi daha olabilir…
Cumaları, turistik katılımları ve özel program olan mübarek geceleri saymazsak pek ihtiyaç olduğu söylenemez.
Gaziantep Akkent mahallesinde normal planlar içerisinde yer alan dört cami bitirildikten sonra bir anda birilerine yaranmak için Türkiye’nin en büyük camilerinden birini yapma girişimine de tanık olmuştuk.
Tamamen tatmin ve gösteriş amaçlı yapılan camilerden sadece benim bildiklerim.
Daha küçükleri de var elbet:
Mesela Samsun’un İlkadım İlçesi sınırları içerisinde Selçuklu mimarisiyle yapımı süren ve Ihlamur Bulvarındaki hakim konumuyla çok şık görünen külliye gibi.
Civarındaki birçok küçük caminin ulaşım ve kullanım açısından daha elverişli olduğunu hesaba katmazsak oldukça heyecan verici!
Dahası da olduğuna eminim.
Farklı bölgelerde benzer örnekleri bilenler paylaşabilir…
Biz söylemek istediğimize dönelim:
Neticede cami meselesi çok hassastır ülkemizde.
İmanı ve ibadeti Allaha değil de kuluna gösterme uğraşında olanlar için büyük hizmetlerdir bunlar.
Genel temayülün aksini zikretmek yürek ister.
Rüzgara kapılanlar dahi kendi içlerinde kabul etseler de yüksek sesle söyleyemezler gerçekleri.
Konuşmaya korkulsa da gerçek gerçektir.
Birileri anlamıyor, anlayan da konuşamıyor diye değişmez.
İnsanların ya da toplumların imanı yapılan cami sayısıyla ya da şaşaasıyla ölçülemez mesela!
Belki biraz kendimizi tatmin eder, biz ne kadar büyük ülkeyiz ki böyle camiler yapabiliyoruz deriz hamasi duygularla…
Ya da cami yaparak imanımızı güçlendirdiğimizi zannederiz…
Hepsi o kadar…
Kendimizi kandırmaktan öteye geçemeyiz.
Gerisi gösteriş ve israftan başka bir şey olmaz.
İsraf meselesi harcanan kalemle sınırlı değildir çünkü!
Her neye harcarsan harca, ihtiyaçtan fazlasıysa israftır ve haramdır!
Gayet açık ve net!
Çamlıca Camisine gidin mesela…
Gurur duyuyorsanız, göğsünüz kabarıyorsa diyecek bir şey yok!
Kendi mutlu dünyanızda yaşamaya devam edin.
Bir anda sinirlenerek düşmanca duygularınız kabarıyorsa yine söyleyecek söz yok.
Camilere düşman olmak da bu sorunu çözmez çünkü!
Tamamen muhalif düşünenlerin konuşması bir işe yaramaz.
Ama abdestini alıp namazını kılanların Cuma namazlarında bile tam anlamıyla dolmayan bu camilere gidip bir vakit namazı kılması, durumu görmesi gerekir.
Dini ve milli duygularını tatmin ettikten sonra bunların maliyetini ve doğru zamanda yapılıp yapılmadığını düşünmesi gerekir.
Bunların ertelenerek mevcut kaynakların eğitim ve ekonomi gibi alanlarda kullanılmasıyla daha büyük adımlar atılabileceğini haykırması gerekir.
Çünkü hiçbir tepki kendi tabanından gelen tepki kadar etkili değildir.