Merhabalar…

Bu hafta sizlere yine içerisinde bulunduğum bir olayı anlatmaya çalışacağım:

Geçtiğimiz hafta çok acı bir olay yaşadık.

Çok sevdiğimiz bir yakınımız genç yaşta hayatını kaybetti.

Pandemi sürecinde en zor yürütülen olaylardan birisi de cenaze işlemleri…

Yakın akrabalar bir araya gelerek defin ve taziye işlemleriyle uğraşırken merhum olan abimizin babası çok daha zor durumlar yaşadı tabi ki!

Kimimizin dayısı, kimimizin amcası, kimimizin eniştesi olan adamcağız oğlunun ölüm haberiyle yaşadığı travmayı kolay atlatamadı.

Tamamen sessizliğe bürünen adamcağız cenaze gelene kadar tek kelime etmeden oturup bekledi.

Cenaze yurt dışında olduğu için ertesi gün geldiğinde yerlere yığıldı.

Boşuna dememişler “Allah sıralı ölüm versin.” Ya da “Kimseyi evladıyla sınamasın.” diye.

Neyse…

Yere yığılınca kucaklarda taşınarak oturtuldu ama yapılacak fazla bir şey yoktu.

Torunları geldiğinde biraz daha sakin ve güçlü görünüyordu.

Sakin derken,  görünen aşırı belirtiler ortadan kalktı en azından.

Ancak yeme ve içme olayını bırakarak, kim ne söylerse söylesin ağzına tek lokma koymadı.

Sabah yedirmek isteyeni öğlen yerim, öğle yedirmek isteyeni akşam yerim diyerek oyalasa da durum çevredekilerin gözünden kaçmıyordu.

Torunları sürekli çevresinde dolanıyor, yürürken kolunda muhakkak birkaç kişi ona destek oluyor…

Yeğenleri sürekli bir şeyler yedirmeye çalışıyor ama nafile.

Sonunda baygınlık geçirince mecburen hastaneye götürmenin bütün riskleri alınarak iki yeğeni tarafından arabaya bindirilip götürülüyor.

En azından bir serum bağlanarak üç gündür alamadığı gıda ihtiyacının verdiği zararlar telafi edilir diye düşünülüyor.

Yeğenlerden büyük olanı aracı kullanırken küçüğü dayısını kucaklayarak hastaneye gidiyorlar.

Devlet hastanelerindeki korona riskinden dolayı en yakın özel hastaneye ulaşıyorlar.

Girer girmez hiçbir test yapılmadan covid teşhisi konarak tomografiye alınıyor.

Altmış yıl boyunca günde üç paket sigara içen amcamızın tahmin ettiğiniz gibi ciğerleri çok parlak değil.

Ama hiçbir şikayeti de yok.

Sadece oğlunun acısı ve üç günlük açlıktan kaynaklı bitkinlik söz konusu.

Serum sonrası böyle bir şikayeti de kalmıyor.

Ama film sonucuna bakılarak covid şüphesiyle test yapılıyor ve daha test sonucu çıkmadan “Yüzde doksan covid olabilir.” deniyor.

Test sonucu negatif çıksa da çok güvenilir olmadığı belirtiliyor.

Bunu duyan yeğenleri onu kalabalık olan eve getirmek istemedikleri için hastaneye yatırıyor.

Tabi ki tomografiden yatış işlemlerine kadar yapılan bütün işlemlerin ücreti tahsil ediliyor!

Enfeksiyon servisine yatırılan hasta sadece şüphelenildiği için covid tanısı konulmuş hastaların bulunduğu serviste tedaviye alınıyor.

Bir şeyim yok, iyiyim dese de nafile…

Korkutuldukları için çevrelerini korumaya çalışan yeğenleri de onu eve götürmeye çekiniyor.

Derken birkaç günlük hastane macerasının ardından son yapılan testin pozitif çıktığı dedikoduları yayılıyor ama kesin bir bilgi ya da belge yok!

Bu arada evdeki çoluk çocuk, hısım akraba da hemen dağılarak kendilerince riskli ortamdan uzaklaşıyor.

Yurt dışına gidenler zorunlu olarak testlerini yaptırıyor, şehir dışına gidenler emin olmak için testler yaptırıyor ama hepsi negatif çıkıyor.

Düşünün, onu kucağında götüren yeğeni, sürekli çevresinde olan ve üç gün boyunca temas halinde bulunan torunları…

İlk gün kucaklayarak taşıyan yakınlarını söylemiyorum bile…

Yani herkesinki negatif!

Ama bu adamcağız şimdi hastanede covid tedavisi görüyor.

İlk testleri negatif çıksa da sonraki testleri pozitif çıkmaya başlıyor.

Şimdi siz, mevcut durumda, bu olayla ilgili ne düşünürsünüz?