Sorunlarımız çok…

Mesela meslek hayatımız boyunca karşılaşacağımız sorunlarla baş edebilecek, donanımlı bir eğitim almamış olmamızdan başlayabiliriz.

Hayatımızda görmediğimiz şartları gittiğimiz bir dağ köyünde yaşıyor olmamızla devam edebiliriz.

O da çok yüksek puanlarla kazandığımız sınavın ardından sığ fikirli bir mülakat kuruluna denk gelmediysek!

Köy kadar olmasa da yine bizi zorlayacak bir ilçede de çalışıyor olabiliriz.

Nişanlımızdan ya da eşimizden, belki de çoluk çocuğumuzdan uzak kalmış olabiliriz.

Şehir merkezinde olmamıza rağmen arzu ettiğimiz yaşamdan uzaklaşmış olabiliriz.

Kendimizi geliştirebilmemiz, mutlu olabilmemiz için gerekenlerden fersah fersah uzaklarda olabiliriz.

Ya da zamanında doğru bir rehberlik almadığımız, yeteneklerimizi fark edemediğimiz için yanlış yerde olduğumuzu düşünebiliriz.

Meslek hayatımız boyunca önümüze çıkarılan engellerden dolayı şevkimiz kırılmış olabilir.

Kılık kıyafetimizle, davranışlarımızla yargılayanlar yaptığımız güzel işleri fark etmemiş olabilir.

Sendikal faaliyetlerle mevki alan, kendinden başka bir şey düşünmeyen çıkarcılar değerimizi anlamayabilir.

Sistemin çarklarına uymaya zorlanmış olabiliriz ya da uymadığımız için canımız yanabilir.

Tüm bunların yanında çevremizdekiler bizi anlamayabilir.

Görev ve sorumluluktan kaçarak akıldan uzak kurnazlığını zeka göstergesi sanabilir.

Her türlü zorluğa rağmen mücadelemizi sürdürürken birileri çıkıp öğrencilerimizi eğitim ortamından uzaklaştırmaya çalışabilir.

Ya da yaptırmamız gereken etkinliklere karşı farkında olmadan bizi kıracak davranışlarda bulunabilir.

Kazancımıza göre değerlendirme yapılıp sözlerimiz ve itibarımız bununla sınırlandırılabilir.

Para kazanmayı yegane zeka göstergesi sananların algısını değiştirmek imkansız görünebilir.

Bir ideolojinin içine hapsolmuş güçler özgür zihinler yerine itaatkar kullar yetiştirmek için yatırımlar uygulayabilir.

İtibar arttırdığını sananlar aslında sarsmak için çalışabilir.

Çevremizde düzeltmeye çalıştığımız aksaklıklardan daha vahim meslektaşlarımız dahi olabilir.

Bu kadar paraya bu kadar iş diyerek toplumsal yargılara teslim olmuş arkadaşlarımız yaptığı işin parayla değerlendirilebilecek bir iş olmadığını anlamayabilir.

Heyecanını yitirmiş ya da geçim sıkıntısıyla görevini unutmuş yol arkadaşlarımız olabilir.

Kendi meslektaşlarımız tarafından bile ötekileştirilmiş, yalnızlaştırılmış olabiliriz.

Hepsinden kötüsü ait olduğumuz kültürel gelenek gereği eğitimin kazanımlarına inanmayanlar tarafından kuşatılmış olabiliriz.

Su akar yolunu bulur gibi kaderci bir yaklaşımla kendini tembelliğe sürükleyip, kaçtığı gerçekler için kendi kendine pembe yalanlar uyduranlardan etkilenebiliriz.

Kısa yolcu ve ezberci yönteme esir olarak kendine, çocuklarına ve ülkesine ihanet içinde olduğunun farkında olmayanlar daha itibarlı olabilir.

Önemsiz ve kolay işlerle uğraşıp zaman kaybeden yetkililerle kuşatılmış olabiliriz.

Ve benim fark edemeyip de sizlerin zihnini kurcalayan daha birçok sorun…

Baş etmemiz gereken hastalık en ince damarlarımıza ulaşmış.

“Fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesiller yetiştirmek…” ifadesini kendi çıkarlarına hizmet edecek nesiller olarak görenler bu hastalıklı zihniyetin sonucu…

Bütün bunları düzeltmenin ise tek bir yolu var: Eğitim ordusunun mücadelesi…

Atatürk’ün belirttiği asıl savaş kazanılmadığı sürece şikayet ettiğimiz sorunlar asla düzelmeyecek.

Değerli öğretmenlerim!

Biz düşünen zihinler,  hisseden gönüller yetiştirdikçe adil ve dürüst insanlar artacaktır.

Yani şikayet ettiğimiz şeyleri düzeltebilecek olanlar biz öğretmenlerden başkası değildir.

Bu anlayışla çalışan tüm öğretmenlerimin sadece öğretmenler gününü değil her gününü kutluyorum…