Bu gece, dolunayın enerjisiyle bilinçaltına gömülen acıların, üzüntülerin, hayal kırıklıkların, yarım kalmışlıkların ve korkuların dönüşme ve şifalanma günü. Hayatınıza yeni tohumlar ekmek istiyorsanız, önce bilinç toprağınızı eşeleyip temizlemeniz gerekir. Bugün bırakma günü, bugün özgürleşme günü. Öncelikle bir türlü bitiremediğimiz, bırakamadığımız ve içinde hapsolduğumuz durum ve eylemleri noktalandırmaktır. Niyetlerimizi gerçeğe dökebilmek için eyleme geçmek gereklidir.

Kendinizi, sıcak ve pırıl pırıl gökyüzüne sahip bir yaz akşamında, Türk kahvenizi yudumlayıp, evinizin çatısında gökyüzünü izlerken hayal edin. Ay’ın hali dolunay, yıldızlar açık seçik. Ancak o da ne! Ay’ın etrafını kuşatmış bir ışık çemberi görüyorsunuz… Bunun bir sebebi olmalı: Tabi ki var.
“Neden çember?” sorusu aklımıza gelebiliyor. Ancak deney ve gözlemle açıklığa kavuşuyor. Dolunay, Ay’ın Güneş’e göre Dünya’nın ters tarafında kaldığı evresi. Bu durumda Ay, Dünya’ya göre Güneş ile ters noktalardadır.

Enerji potansiyelinin en yüksek seviyeye çıktığı bu evrede, ayın kuvvetli çekim gücü, insan vücudundaki sıvıları da etkileyerek çeşitli duygusal değişikliklere, enerji patlamalarına yol açabilir.. Ve bu enerjinin zarar verici boyutta olduğu iddia edilir ki zaten dolunay; cinayetlerin, kavgaların, nefret gibi duyguların artış gösterdiği bir zaman olarak bilinir. O kadar güzel bir görüntüye hiç yakıştıramadığım ithamlar bunlar… Galiba bir tek bana iyi geliyor Dolunay. Ben Dolunay olduğu zamanlarda sakinleşiyor, keyifli anlar geçiriyorum. Dolunay’ın davranışlar üzerinde etkisi olduğu yaygın bir inanış, insanların eskiden beri süre gelen Ay’ın dönemlerine bağladıkları boş bir inancın günümüze uzanan bir varsayımıdır. Bilim adamlarının yaptığı bir çok araştırma bu görüşün boş olduğunu kanıtlamıştır.

Bu gece Türk kahvemi aldım ve gökyüzünü seyretmeye çıktım. Dışarıda enteresan bir ışık vardı. Tuhaf bir parıltı hissettim üzerimde… Yanımda kimse yoktu. Bir an sanki yanımda biri varmış gibi hissettim. Biri varmış gibi… Ama aslında kimse yok… Yok olduğunu bile bile varmış gibi bir hisse kapılmak… O anlardan biriydi. Başımı yukarıya kaldırdım ve tülin gördüm. Beni çok etkileyen bir olaydı. Ay kocaman olmuştu. Çevresinde bembeyaz, acayip bir ışık… Hale vardı.

TÜLİN! Perspektif olarak bir kubbeye bakıyor gibiydim. Bir binanın çatısına benziyordu görüntü. Adeta çarpılmıştım. Beni çarpan dolunaydı. Hale beni çarpmıştı… O an hayatımdaki sanki aydınlanacak hiçbir şey kalmamıştı. Geçtiklerim, yolum ve durağım daha ışıklı olamazdı. Gizem, özlem ve gelecek de yoktu. Yalnız hale vardı, bir de benim görüntüm… “TÜLİN” Her an kırılmaya müsait benim aynam, yüzümün yarısı bir ben, gökteki ayna, güzellik ve kendine düşkünlük… Ne güzel bir ismin var ne güzel yansıtıyor beni anlamı…

Tülin=Dolunay

Dolunay bir aşkı yaşamaktır, yepyeni bir dönemin başlangıcıdır, ruh ve beden halini, insanın kimyasını değiştirir, bünyeyi alt üst eder, sarsar, ilk görüldüğünde daha sonra görülecek hallerinden daha çok ilgi çeker, heyecanlandırır, başlangıcı olduğu dönemin en ihtişamlı görüntüsüne sahiptir, nasıl olduğunu izlemenin en heyecan verici olduğu zamandır, etrafına en çok ışığı bu zamanda yayar. Aşık terk ettiğinde bile, aşağılandığında bile bundan gizli bir mutluluk duyar. Öyle bir şeydir ki aşk, sizin ruhunuzu olduğu gibi tutkunuzun emrine vermenizdir. Zekanın, tutkunun bir kölesi olmasıdır. Bu yolun sonunda bazen ölüm ya da başka birini öldürmek bile olabilir. Aşk, hayatı sıradanlıktan kurtaran duyguların en önemlisidir. Aşk, bir delilik halidir. Çünkü aklın devreden çıktığı, tümüyle o tutkunun emrine girildiği bir haldir. Aşık olunan insan görüldüğünde olduğu gibi aynı sözler dökülür ağızdan: “Bulutlar aralandı ve çok güzel bir şey göründü ve o tüm ihtişamıyla karşımdaydı.” Ardından gelen dönem, yaşananlar ise hep aynı, monoton, alışılagelmiş olandır. Heyecan, acı, tutku bitmişse aşk da bitmiştir artık… Yerini bıraktığı iki şey ise ya alışkanlık ya da yalnızlıktır. Her şey düzene girer, heyecan biter. Tabi ki bir yeni dolunay zamanı gelene kadar…