Önce ellerim sonra gözlerim sonra da yüreğim ölüyor düşlerimi sakla çocukluğum ölüyor her savaşta anne..

10 Aralık Dünya İnsan Hakları Günü.. Niyedir içimizde bitip tükenmeyen yok etme isteği? Öyle ki, her kelimemiz öfke ve ölüm kokuyor. Bu kadar zor mu barışmak, kucaklaşmak?Farkında değil miyiz, sorgulamadığımız her acı tekrar tekrar yokluyor bedenimizi, ruhumuzu ve  yaşamımızı. Farkında değil miyiz, bir adım atmamak için bizi tutan gücün ne olduğunun? Ve bu gücün bizi her gün sabahtan akşama kadar kurşuna dizdiğinin? Hatırlatayım o halde; Yıllardır süregelen ülkemin sancılı sürecini.. Toplumun bir arada yaşayan kimlikleri ne kadar örselendi. Sayısız yaşanan hak ihlali.. Hangi hak yok etmeye yeter insanı insanlığı? İnsan olmak, insanca yaşamak ve insan haklarını savunmanın giderek zorlaştığı coğrafyamda ”ama”lı cümleler o kadar çoğaldı ki.. Farkında değil miyiz ötekileşiyoruz, ayrışıyoruz, kutuplaşıyoruz.. Biat ve itaat, aklı, bilimi ve eleştirel düşünceyi yok sayıyor. Unuttuk mu, bizler ülkesini seven, yığınla sorunları olan, dünden bugüne ekonomik sorunlarına çare aramaya çalışan, binbir türlü haksızlıkla boğuşan, sömürüye karşı bir an önce ayağa kalkmasını bildiğimiz ve deneyimlediğimiz zamanlardan geçtiğimizi? Bir an önce insan hakları konusundaki büyük resmi görmek zorundayız. Bugün bütün dünyada insanların hakları konusu savunmasız durumda. Önceliğimiz yaşama hakkı olmak üzere Acaba diyorum, ‘Demokrasi Nöbeti’, ‘Vicdan ve Adalet Nöbeti’nin yanında ‘Barış Nöbeti’de mi tutmalıyız?

O halde; ”merhaba çocuk merhaba ulaşmak için barışa, önce yüreğinin sesini dinleyeceksin eğer kararsız kalırsan çocuk yüreğinin götürdüğü yere gideceksin..” diyeceğimiz ve yeniden yeniden kucaklaşmak için çıktığımız yollarda buluşalım..