Doğu toplumları çocuklarına karşı nazik, sevecen ve saygılıdır. Onlara ‘”benim istediğim gibi yaşayacaksın” demez, zorbalık yapmazlar. İncitmeden, yavaşça, büyük bir incelikle hareket eder ve çocuklarının iç dünyasına -senin iyiliğin için- yazılı hediye kartıyla servis ederler emirlerini. Özlerini ve kimliklerini böyle korurlar.

Çocuklarının içine yerleşmiştir ebeveynler. Onların içine de kendi ebeveynleri. Belki de bu yüzdendir Binbir Gece Masallarının hortlakları… Hortlaklarla iç içe yaşamanın zorlukları vardır ama! Hortlaklar, zurnanın son deliği olarak melodiye olgunluk vermek yerine, gençlerin ritmini bozan yaşlılar gibi davranırlar. Bir türlü yeni bir düzen kurmanıza izin vermezler. Güzel tarafı da şudur, zaman “doğuda” hiçbir şeyi değiştiremez. Bin yıl sonra geri gel, yine aynıdır.

Böylece çocukları icat çıkarmaz, başlarına iş açmaz, dedelerinin oy verdiği partiye kendi özgür iradeleriyle bağlanırlar.

Batı toplumları bencil ve çocuklarına karşı sorumsuzdur. Onlarla ilgilenmemek için: -İçinden geldiği gibi davran, -yeteneklerine, zevklerine göre seçimlerini yap derler. 18 yaşına gelince “ayda 200 Euro karşılıksız kültür bursu” verip, ne olduğu, niteliği, soyu sopu, nereli olduğu bilinmeyen sanatçı, yazar, çizer takımının insafına terk ederler çocuklarını. Rahata öyle alışmışlardır ki hâlâ yeni bir taktik geliştiremediler. Onların yetiştirdiği sorumsuz, şımarık çocuklar her gün yeni bir icat çıkarıp dünyanın düzenini bozdular. En hafifinden, iki yüzyıldır böyleler…