Karlı günlerde kahvemi alıp penceremin önüne oturmayı ve dalları beyaz çizgilere dönüşen Çınar ağacını seyretmeyi seviyorum. Lapa lapa kar yağıyor… Dört mevsim renk değiştiren Çatalca kar beyazı örtüsüne büründü yine…

İnsanlarda tatlı bir telaş var. Marketler, manavlar hareketlendi…

Akşama belki de elektrikler kesilebilir, ekmeksiz, yiyeceksiz kalabiliriz telaşında insanlar…

Köyden gelen öğrenciler erkenden yollara düştü, yolların kapanma ihtimalini düşünerek… İki santim kar yağıyor hayat felç oluyor. Yollar kapanıyor, trafik kazaları oluyor, elektrikler kesiliyor… Ne yalan söyleyeyim… Yaz kadınıyım. Sıcağı seviyorum. Yazın bile içim üşüyor… Kışın gelmesini değil, canım çekerse, kışa gitmeyi severim.

Dileğimiz en az sorunla atlatmak bu kar yağışını…

Abdala:”Kar yağıyor.” demişler: ”Titremeye hazırım.”demiş. Yoksulluk, sıkıntı içinde yaşayıp eziyet çekmekte olan insanlar, karşılaştıkları zor şartlardan endişe duymazlar. Çünkü onlar bu şekilde yaşamaya alışıktırlar. Varlıklılar için sıkıntı olabilecek bir durum yoksullar için söz konusu bile olamaz anlamındadır bu söz.

Karın yağışı bir başka güzeldir, yanınızda da gülüşü sıcak bir dostunuz varsa pencere kenarında karı seyrederken sohbetin tadına doyum olmaz.

Sucuk- ekmek, şömine keyfi ya da bir fincan kahve alıp bir kanepeye uzanıp kitap okumak, mısır patlatıp güzel bir film karşısında keyif yapmak kar yağarken yapılacak en güzel şeylerdir.

Unutmadan söylemek gerekirse en güzeli de giyip montunu, atıp kendini dışarı yavaş yavaş yürümek öylece…

Soğuk hava iyi gelir daha iyi düşünürsün…

Çocukluğun gelsin aklına… Hangimiz yakalamaya çalışmadık ki kar tanelerini… Hangimiz kar tanelerinden birini seçip koşturmadık ki peşinden…

Kar bir yanıyla her yeri beyazıyla örtse de öte yanıyla da “durup hayaller kurma” vakti… O yüzden belki, ne zaman etrafı kar tutsa, zihnimde hatıralarla hayaller birbirine karışır. İlk aklıma gelen şey okul yılları köyden kasabadaki okula gelebilmek için minibüs beklemelerimiz… Tren istasyonuna geldikten sonra minibüs bayırı çıkamadığından üç km yolu o bayırı güle oynaya tırmanışımız… Onca zorluğa karşı içimizdeki çocuksu mutluluk huzur…

Yere düştüğü an yok olup gidiyor bazı kar taneleri… Birgün bitecek hayatımızın birgün bitecek yolculuğu gibi…

Bazıları da bir süre tutunarak kalıyorlar yerde… Bizler gibi…

Hepimiz birer kar tanesiyiz aslında, kendi kaderince yol alan, kendi benliğinde özgürce uçuşan… Canım şu an kar manzarasında resim yapmayı çekse de köşe yazımı bitirmek istedim öncelikle… Karlar bazen içine yağar hani… Buz keser yüreğin, kelimeler dudağının ucunda donar kalır, asılı… Bir tek sözcük beklersin, bazen bir harf, bir noktaya bile razı olursun, yeri gelir.

İçin üşür… Bir şarkı mırıldanırsın duyar mı diye… Ayazdan sesin kısılmıştır, farkına bile varmazsın. Kendin söyler, kendin dinlersin şarkını…

Üşüyorum ellerin yok… “İşte böyle bir şeydir sanat aşkı da… Sanattan anlamak için bir formül yoktur. Sanatı görmek için de bir tabela… Anlamak ve görmek için tek yol kendini anlamaktır. Kendini anlamayana sanatla ne anlayabilirsiniz ki…

Kesinlikle, ‘’Sanat Sanat İçindir’’ ve ‘’Sanat Anlayan İçindir’’

“Glenn Gould düştü aklıma! 20. yüzyılın dâhi piyanisti. Eşsiz Bach yorumcusu. Glenn Gould, dünyanın en uzun süreli kış yaşayan coğrafyalarından birinde doğmuştu, Kanadalı’ydı.

Ama insan şaşırtıcı bir varlık!

Gould soğuktan nefret ederdi. O kadar ki, ülkesini bir yana bırakın, gittiği sıcak ülkelerde bile soğuktan şikâyetçiydi.

Düşünün, Florida’da bir konsere başında bere ve eldivenle çıkmıştı. Belli ki, esasında içi üşüyordu.

Neyse… Diyeceğim şu.. İnsanın iç üşümesiyle sanat arasında bir bağ olmalı! Diyor yazar…H.B”