Seçimler geride kaldı.
Sonuç ortada…
AKP 2015 seçimlerinde olduğu gibi oy oranını oldukça düşürdü.
Emekli maaşlarıydı enflasyondu falan derken böyle bir etki bekleniyordu zaten.
YRP’nin etkisiyle birinci parti de olamadı bu kez.
Sonuç olarak birçok önemli belediyeyi kaybetti.
İki haftadır dikkat ediyorum:
Oylar çalınıyor diye yaygara çıkaranlar…
Devlet parasıyla mitinglerde katılımcı toplayıp rüşvet dağıtarak kazanıyor diyenler…
Oy verenlere hakaret edenler…
Çoğu ortalarda yok.
Çıkıp da tek kelime etmiyorlar.
Pardon, biz yanılmışız diyebilen bir kaçı özür diledi ama çoğunluk kafasını kuma gömmüş durumda.
Bu konuda Celal Şengör’ün Fatih Altaylı’nın köşesinde 4 Nisan’da söyledikleri takdire şayan.
Açık yüreklilikle ve dürüstçe yanıldığını itiraf etmesi ve milletin hakkını teslim etmesi…
Cumhurbaşkanının balkon konuşmasındaki sözlerinden duyduğu mutluluğu aktarması…
Bir nevi daha önce halka ve iktidara söylediklerinden dolayı özür dilemesi…
Tüm muhalefete örnek olması gereken sözlerdi hepsi.
Her zaman inandığım ve sık sık dile getirdiğim gibi:
Bir ülkenin değişmesi için muhalefetin değişmesi şart.
Buna en büyük örnek de AKP’nin kuruluş ve iktidara geliş şekli.
Yeni bir şeyler söyleyip bunları gerçekleştirmek için çalışmak.
Bahaneler bulmak yerine yapılması gerekenlere odaklanmak.
Hepsi bu kadar…
Bunu yapabilen eninde sonunda kazanıyor.
Şimdi ikinci bir örneğimiz var artık:
Herkesin bağıra bağıra söylediği Kılıçtaroğlu gerçeğinin somut ispatı…
Değişimin muhalefete ne kadar da iyi geldiği…
Bütün partilerin tüzüklerine birkaç seçim kaybeden liderin çekilerek yenilere yol açması gerektiği eklenmeli bence.
Gerçeği kabullenmenin, yüzleşmenin, gereğini yapmanın gücü açığa çıkar böylece.
İktidar da muhalefet de olumlu faydalanır bu yenileşmeden.
Neyse, kaybedenlerin yapması gerekenlere geri dönelim biz:
Erdoğan “Milletimiz bir demokrasi dersi vermiştir. Şimdi biz de kendimize dönüp, nerede yanlış yaptık diye irdelemek zorundayız.” sözleriyle kaybedince ne yapılması gerektiğini herkese gösterdi.
Elbette bununla bitmiyor.
Ama kazananı suçlamak yerine kendini sorgulamak çok önemli.
Oy verenleri küçümsemek yerine hatalarına odaklanmak değerli.
Tabi sonra yapılacaklar da…
Herkes ekonomik duruma odaklanmış olsa da daha önemli bir sorunumuz var aslında:
Eğitim!
Son altı yedi yıldır yolunda giden her unsurun tahrip edildiği bir yaklaşım söz konusu.
Nesnel ve bilimsel gerçeklerle uyumlu olarak öğretmen ve öğrenci kalitesi üzerine kurulmuş olan birçok şeyi paraleli bahane ederek tahrif ettik.
Ülkenin en başarılı liselerini “Proje Okulu” diyerek oluşturulan ucube bir yapıyla sözüm ona kapatılan dershanelerin arka bahçesine çevirdik.
Dünya sıralamasına sonlardan da olsa girebilen üniversitelerimizi liyakatsiz atamalarla yozlaştırdık.
Yanlış insanları görevden uzaklaştırmak yerine doğru kurgulanmış bir sistemi kökten değiştirerek pire için yorgan yaktık.
Çok büyük değişimler yapmamıza gerek yok aslında.
Her gelenin eğitimi kendi zihniyetinin arka bahçesine çevirmeye çalışmaması yeterli.
Nihayetinde hiç kimse başarılı olamıyor, olan ülkemize oluyor.