Günümüzün en önemli propagandası insanı giderek yalnızlaştırıyor.

Aynı ev içersinde bile kendi hayatını yaşamak kaygısıyla ailemizden uzaklaşıyoruz.

Çünkü biz eşsiz ve özeliz!

En güzeli, en haklısı biziz!

Giderek bireyselleşen bakış açımız, ben merkezli bir dünya inşa ediyor yavaş yavaş.

Anlık mutluluklar arayarak tutkularımızın esiri oluyoruz.

Birbirimizi dinlemeyi anlamayı bırakın, birbirimizden habersiz yaşıyoruz.

Sorumluluk almadığımızdan dolayı hiçbir zaman olgunlaşamayan bencil insancıklar yetiştiriyoruz.

Kendimizi hayatın merkezine koyarak sürekli bir mutlu olma haline bağımlı yaşıyoruz.

İnsanları kaybetmekten korkmayan, çevresini umursamayan krallar ve kraliçeler oluyoruz giderek…

E kral ya da kraliçe olmanın da bazı ihtiyaçları var tabi!

Devletlerin dahi insanları müşteri olarak gördüğü çağımızda bireyselleştirme siyasilerin ve ticarilerin oldukça işine geliyor.

Bu “özel ve eşsiz” insanlar sadece kendisi için yaşama ve kendini iyi hissetme adına para harcayarak mutlu olmaya çalışıyor.

Batının ahlaki bir standart olarak dayattığı bu yeni standart egolarımız tavan yaptırarak sınırsız bir özgürlüğe inandırıyor bizi.

Özgürlüğü, istediğimizi yapabilmek ve istediğimizi alabilmek olarak algılayınca da kim tutar bizi…

Çevreden ve insanlardan uzaklaşarak özgürleşirken dürtülerin bağımlısı haline geliyoruz yavaş yavaş…

Kıskançlık ve açgözlülüğümüz tavan yaptığı için daha çok şey almak gerekiyor zamanla…

Üretmektense tüketmek daha havalı geliyor.

Sahip oldukları için başarılı hissetmek yerine olamadıkları için başarısız hissetmeye başlıyoruz.

Teşhir ya da gözetleme isteği de bütün bu sürecin ardından kaçınılmaz oluyor.

Buradaki büyük çelişkiyi göremiyoruz ama:

Varlığını umursamadığımız insanların görmesini istiyoruz sahip olduklarımızı…

Ya da onların sahip olamadıklarını göstermek istiyoruz…

Gerçeğine vakit ayıramadığımız insanları sanal dünyada arayıp bularak ne durumda olduğunu bilmek istiyoruz.

Olmayanı ya da olanı katlayarak sunan sanal dünyamız özel ve eşsiz yaşamımız için paha biçilmez bir şey oluyor zamanla.

Herkes biz nasıl istersek öyle biliyor.

Gerçeğin bir önemi kalmıyor.

Daha doğrusu gerçek biz ne istersek o oluveriyor.

Tam da krallara kraliçelere yakışır bir durum öyle değil mi?

Artık herkes kendi dünyasının kral ve kraliçesi!

Herkes kral ya da kraliçe olunca da…

Gerisini söylemeye dilim varmıyor!

Yer yer gerçek ve sanal arasında yaşanan çatışmalar olsa da mutluyuz böyle.

Bu sosyal şizofreninin zamanla sebep olduğu depresyon ve endişe ise sorun olmuyor.

Nasıl olsa herkes biz nasıl istersek öyle biliyor.

Etik ve ahlaki değerler yok olurken milyonlarca sanal ya da gerçek ürün kolaylıkla satılabiliyor.

Böylece dünya daha iyi bir yer oluveriyor!

Bireyler kendi dünyalarında daha mutlu oluyor!

En azından öyle olduğunu düşünüyor.

Tabi sunulanlara ulaşılabiliyorsa…