2006 dan beri memleketteki ses yarışmalarında bir değişiklik yok. Müzik hariç pek çok şeyin ön planda olduğu, neye hizmet ettiği aşikar, yarışmacılara bile hayrı olmayan, hatta zararı bile olabilen bir durum.

Katılayım da keşfedileyim hayatım kurtulsun yanılgısı ve peşisıra gelen hayalkırıklığı hem psikolojik açıdan hem de kariyer açısından zarar veriyor belki. Andy Warhol stayla 15 dakikalık şöhret belki kovalanan.

Müziğin yarışması olmasını hala anlayamamakla ve gıcık olmakla beraber yurtdışındaki bazı örneklerin bir nebze başarılı olduklarını, vaadettikleri amaca hizmet ettiklerini görebiliyorum. Jüriler daha ağırbaşlı ve ciddi en azından. Müzik sektörüne yeni isimler kazandırılıyor. Bir ciddiyet söz konusu. Ünlü isimlerle çalışan prodüktörler filan oluyor jüride ki bu da önemli. 1 popçu 1 fantazi müzikçi 1 rockçı kombinasyonundan öte…

Bizdeki hikaye laubali jüri nin star olduğu bir sitcom. Değerlendirmeleri tartışmaya açık. Ajitasyon duygu sömürüsü tam gaz. Yarışmacılara katkısı da şaibeli. Muhtemelen yerel bazda bir dönem süren “küçük ünlülük” yaşıyorlar. “O ses Türkiye Hakan ya da Nihal” olunuyor yarışma sonrası. Kaşeleri artıyor bir yerde çıkıyorlarsa, bu isimle lanse ediliyorlar. Kimsenin kimseye doğru düzgün yatırımla prodüksiyon yapmadığı günümüzde bu arkadaşları yarışma sonrası sektörde yükselmiş halde göremiyoruz. Araç mı amaç mı sorunsalı…

Ama şu da var tabi, alan memnun satan memnun belki de. Kanallar memnun zaten reytingden, izleyici memnun onun derdi değil eğleniyor, zaten müzik bizde ciddiye alınmaz eğlencedir, birilerini canla başla mücadele ederken oturduğun yerde izlemenin keyfi vardır… Yarışmacılar belki sadece TV ye çıkmış olmak istiyordur, uzun yoldan kendimi paralamayayım kısa yoldan şöhret olurum belki diyor olabilir. Belki de sadece katılmış olmak bile büyük başarıdır. Dolayısıyla sana ne bana ne bize ne???

Beni sıkıntılandıran seviyesizlik, ciddiyetsizlik, bu sirk gibi programların, müzikle pek de ilgisi olduğunu düşünmediğim gösterilerin ciddiye alınıyor olması. Bir merci haline gelmesi. Vatandaşın olayı ciddiye alması, kendine sunulanı bir şey sanması, doğru budur, merci de orasıdır demesi.

Nereden mi biliyorum? Sık sık bir takım insanlar, bazısı tanıdık bazısı yeni tanışılan alakasız şahıs bana “O Ses Türkiye’ye katılsana” diyor. Güler misin ağlar mısın, laf mı anlatırsın?  Çünkü insanımız orayı yetkili merci sanıyor. Yeterince iyiysen orada parlarsın, jüri değerlendirir sana değer biçerler, ünlü olursun, seni artiz yaparlar filan. Ben o tarz müzik yapmıyorum ve öyle bir yol izlemek bana göre değil filan diye çene yoruyorum. Anlayana…

Ola ki müzisyen ya da adayı insanlar da ciddiye alıyor ve olay burda diye düşünüyorlarsa zaten en büyük felaket.

Müzikte yozlaşmanın müsebbibleri öncelikle sektöre yön verenler ayrıca medya. Halk bunu istiyor diye abuk subuk şeyler sunuyorlar. Müzisyeni de boyun eğmeye zorluyorlar. Çok şükür bağımsız müzik çiçek gibi açıyor son yıllarda. Ama talep böyle diye müzikten çok salt tüketim ve eğlenceyi pompalayacaklarına bu sektörel büyükbaşlar biraz da talebi şekillendirmeye uğraşsalar, müziği ve müzisyeni gözeterek iş yapsalar en azından yozlaşmaya değil iyileşmeye bir nebze katkıları olur. Kimsenin işine gelmiyor fark yaratmak. Popüler müziğimiz bu kadar leş olmak zorunda değil demek istiyorum yani. Bugün alternatif adı altında gruplanan pek çok müzik ürünü aslında popüler müzik kulvarına ait olabilecekken marjda kalıp itiliyor. Çünkü popüler müzik salt Kral TV tarzı olarak algılanıyor. Şans verilmeyen insanlar bitmeyen bir mücadele içinde emekle, adanmışlıkla bağımsız şekilde taviz vermeden müzik yapıyor. Kodamanlar aynı yoz ürünleri temcit pilavı gibi sunmaya devam. Leş!