Sana soruyorum hemşerim torpilin var mı? Yoksa hapı yuttun, illa bir dayın, ‘hamili yakınımdır’ kartviziti verecek bir abin olmalı bu memlekette!
Yok mu?
İşin zor o zaman!
Mesela git karbüratörcüye, ‘abi su akıtıyo bu, napcaz’ de, usta şöyle bir bakar sana, ‘dur hele hallederiz’ der, işine bakar. Ama sen elinde bir kartvizitle gitsen, kartviziti aldıkları gibi eline çay tutuştururlar, bütün herkes işini bırakıp senin dandik karbüratörüne bakar.
Mesela…
Hastanede işin mi var, ‘ölecem yahu bi bakın allasen’ diyorsun ama 25 gün sonraya randevuyu zor mu alıyorsun, var mı dayın… Bak burada dayı çok önemli, ölümden kurtarır adamı…
Belediyede işe mi girecen, daha önce bu partide miydi üyeliğin, bak burası çok önemli demedi deme hemen şu partiye üyeliğini al. Üye ol, ilçe başkanına iyi görün ki, sana ‘referans’ olsun, CV’ni ‘ilçe başkanından sevgilerle’ diyerek belediyeye göndersin… Ondan sonrası kolay, çocukların boğazından kuru bir ekmek geçer.
Senin omurgan mı yamulmuş, boşver sen omurgayı, belediye değişirse bu partiye geri dönersin, dönmezse devam…
Liyakat herhalde Anadolu’da bir devletti, hani Lidyalılar falan gibi bir adı vardı. Gerçi parayı kullanarak başımıza dert açtılar ama olsa olsa liyakat onların adıydı, geçmişlerden kalan…
Yoksa, liyakat ne kardeşim! Herkes her işi yapıyor.
Ama bir kısmının hakkını vermek gerekir, zor işler yapıyor. Her ay sonu git bankamatikte sıra bekle, kartı sok yerine, bas tuşlara falan… İşleri zor bu kesimin…
Liyakatli işler grup gruptur…
Bir parti militanı var mesela. Belediyeden para alıyor, gece yarısı çıkmış direğe parti bayrağı asıyor, broşür dağıtıyor, evlere sallama çay götürüyor ‘başkanımızın acayip selamları var’ diye sırıtarak işini yapıyor. Zor iş…
Başkan şakşakçısı var mesela. Cepteki bankamatik ‘yetersiz bakiye’ demesin diye ‘sen ne güzel insansın başkanım’ diyerek iki büklüm oluyor. Başkanın programlarını takip etmesi gerekir, doğru yerde, doğru zamanda şakşak yapmak lazım, zamanlama önemli… Bu da başka bir zor iş…
Yine zor işlerden bir başkası; parti yöneticisinin yandaşı… Bu biraz başkan için de zor. Yanına alsa, torpil sağlam yerden, pot kırarsa olmaz, o zaman verin bankamatik’i uzak dursun bizden mantığı işliyor. Adam 24 saat boşta, ne yapsın bu adam şimdi, kahvede pişpirik mi atsın! Zor iş vesselam…
Liyakat konusunda yeni trend ‘İl Başkanı Yardımcısı’… Bu siyasi litaratüre yeni yeni girdi. Belediyeyi kazanmış bir belediyenin partisel anlamda başkanı mısın, o zaman ne duruyorsun yardımcılarına dolgun maaşla yer ayarlamalısın. Bankamatikmiş önemli değil ‘anaların ak sütü gibi helal’ dersin çıkarsın işin içinden… Ya da ‘benim yardımcılarım böyle iş yapmaz, gurur duyuyorum” dersin, yeğenini İBB’ye sokarsın! Buna biz sokak ağızıyla ‘yandan manyel’ diyoruz. Eskiden ‘istemem yan cebime koy’ gibi bir şeyler derlermiş buna…
Anlayacağınız ülkede liyakat bitmiş, nasıl olsa Türkiye’de herkes uzay fizikçisi ya, her işi rahatlıkla yapabilir diyerek, iki eliyle bir s…ni doğrultamayanları dolgun maaşlar bekliyor. Ama tek şart ‘liyakati’ torpilden alacaksın…
Torpil dedik de aklıma çocukluğumuz geldi. Özellikle bayramlarda harçlıklarla mahallenin bakkalından torpil alırdık, pat küt akşama kadar sokaklarda patlatırdık. Mahallenin teyzeleri cama çıkar ‘gelirsem oraya o torpili g.tüne sokacam’ diye avazı çıktığı kadar bağırırdı. Şimdi o teyzelerin torunları torpil olmadan tuvalete gidemiyor.
Durmuyorki yerinde bak şimdi de aklıma ne geldi! Türkiye Uzay Ajansı falan gibi bir şey kurmuştuk, orada da torpil eşlese, mesela başkanın teyzeoğlunu astronot yapsalar, bankamatikçi teyzeoğlu kahvede pişti atarken iki tane ajan gelip “Himmet uzayda sorun var olum, al elbiselerini uzaya gidiyon’ deseler ne komik olurdu!