Hergün gazetelerde okuduğumuz, televizyonlarda gördüğümüz

Türkiye 6 şehidine ağlıyor.

Türkiye 3 şehidine ağlıyor.

Türkiye şehitlerini sonsuzluğa uğurladı. Vatan sağolsun dedik, bitti.

Hayat devam ediyor. Hiçbirşey olmamış gibi bir ana baba evlatsız, bir kadın kocasız, çocuklar babasız kalmamış gibi unuttuk gitti. Hergün bu vatanın evlatları göz göregöre hayatlarını kaybediyor. Bir insan öldü diye bakmayın, bir evin direği yıkılıyor. Beraberinde kaç insan yaşarken ölüyor. Ne oluyor bizlere ne zamandır bir insan hayatı bu kadar önemsiz oldu. Bu vatan için kıymetli, bu vatana hizmet eden insanlar birbir yok oluyor. Neden değer verilmiyor, bu analar babalar vatanını seviyor, bu vatan için feda olsun diye daha çok evlat yetiştiriyorlar onun için mi? Askere gönderirken evlatlarının boynuna bayrağımızı sarıp davul zurna ile belki de şehit olmaya gönderiyor diye mi? Davul zurna ile gönderdikleri için değersiz mi geldi onca ananın kınalı kuzusu sizlere? Yazıktır, yazıklar olsun bu acılara sebebiyet verenlere ve buna duyarsız kalan herkese.

Hergün bitmeyen şehit haberleri ne uğruna, neyin içindeyiz biz? Savaşta mıyız? Savaştaysak eğer bilelim hepimizin canı feda olsun. Hepimiz vatanımız için savaşalım o zaman. Kimse hiçbir şey yok gibi hayatına devam etmesin. Biz evlerimizde rahat rahat otururken, babasının bayrağa sarılı tabutuna hiçbir şeyin farkında olmadan, neden babasız kaldığını bilmeyen gözlerle bakan çocukların bakışları sizin içinizi acıtmıyor mu? Daha kaç çocuk babasızlığın acısını yaşarsa bitecek bu ölümler. Kaç eş hayat arkadaşını kaybederse huzura ereceğiz. Nasıl oyunlar oynanıyor, ne hesaplar yapılıyor bu şehitlerin üstünden. Mecliste halk adına karar verenlerin kaçı gece yarısı rüyalarından “vatan sağolsun” sözleriyle bir kabusa uyandı? Evlatlarını bayrağa sarılı tabutla vatan için sonsuzluğa kaçı uğurladı? Duyar gibiyim cevaplarınızı “şehit olan evlatlar bizimde evlatlarımızdı, bizimde yüreğimiz yandı” diyorsunuz. Bu cevap hiç inandırıcı değil. Sizlerde ne zaman kendi canınızdan, kanınızdan gözünüzden sakındığınız evlatlarınızı her an ölümün kol gezdiği şehirlere vatan için gönderirsiniz. Hergün kötü bir haberi gelir mi diye düşünüp, ölüp ölüp dirilirsiniz o zaman anlarsınız. Öyle Mecliste uyuyarak, dinlemeden elini kaldırıp oy vererek vatan sağolmaz. Sizler o koltuklarda uyudukça başkalarının evlatları hayatını kaybediyor. Madem herkes şehitlik mertebesine ulaşmak istiyor. Tutan mı var sizleri Sur orada, Cizre orada sizlerde vatan için mücadeleye katılın o zaman. Bu toprakları tekrar vatan yapmak için ya bunca kan, sizinde o topraklara bir damla kanınız aksın. Atatürk’ün verdiğini mücadeleyi değersiz sayanlar, Atatürk sizler gibi mecliste oturarak Atatürk olmadı. Askerinin yanında birlikte savaşarak oldu. Hiçbir savaştan kaçmadı, askerinin yanında, savaş meydanlarındaydı. Keşke Atatürk’ü eleştireceğinize onun vatan sevgisinden, onun cesaretinden, onun askerine nasıl sahip çıkmasından biraz örnek alsanız.

Bende ne yazıyorum ki vatan sevgisini bilen kaç kişi kaldı?

Herkes çıkar peşinde kendini unutmuş. Değerlerimiz bir bir yok olmuş. Bunları yazarken aklıma Tarih Dersini heyecanla beklediğim günler geldi. Tarih bu kadar mı hissettirilerek öğretilirdi. Öğretmenimiz anlatırken yaşardık o günleri. Her ders bitişinde gurur duyardım böyle bir geçmişe sahip olduğumuz için, Atalarımıza minnet duygularıyla dolardı içim. Damarlarımızda gerçekten asil bir kanın dolaştığına her tarih dersinde bir daha inanırdım.

 Çok değerli Tarih Öğretmenim Abdullah Bakır’a selam olsun, sizi her zaman sevgiyle anıyorum öğretmenim.

 Sizin gibi değerli öğretmenlere çok ihtiyaç var.

 Geçmişimizi, değerlerimizi bu günlere nasıl geldiğimizi hissettirerek anlatacak öğretmenlere ihtiyacımız var.

Geçmişte mücadele verirken Kürt, Türk, Laz, Çerkez gibi hiçbir ayrımcılık olmadığını herkesin bir amaç uğruna nasıl omuz omuza savaştıklarını anlatacak öğretmenlere ihtiyacımız var.

Bu millet bugüne kadar şehit olan, vatanı için canını feda eden vatansever herkese minnettar. Biz öyle bir milletiz ki küllerimizden doğarız. Bu gün bölünmüş gibi görünüyorsak gün gelir yine birbirimize kenetleniriz. Çünkü bu şanlı geçmişi bizim Atalarımız birlikte yazdı. Bizler onların torunlarıyız. Ve hiçbir zaman halkın kendi içinde bir ayrımcılık olduğuna inanmıyorum.

Bunlar sadece küçük hesaplar peşinde koşan vatan hainlerinin işidir.

Bu vatana kimliğini unutturmaya çalışan kendini bilmezlerin işidir.

Bu yaşadıklarımız sadece oyundan ibarettir.

Yaşadığımız acılara sebebiyet verenleri de bir gün gelir kanımızla boğarız.

Çünkü ihtiyacımız olan güç damarlarımızdaki asil kanda mevcuttur.

Vatanına ihanet edenler bunun hesabını mutlaka bu millete zamanı gelince vereceklerdir.

Yeter ki bizler birbirimizi sevmekten vazgeçmeyelim.

Yeter ki biz kim olduğumuzu, bu vatanı kimlerden emanet aldığımızı unutmayalım, vatandaşlık bilincimizi kaybedip bu oyunlara alet olmayalım.