Hazirandan itibaren normalleşme başladı.

Her alan normalleşti ama eğitim bir türlü normalleşemedi!

Her zaman olduğu gibi yine zurnanın son deliği olarak görülüyor ve ilk vazgeçilen alan oluyor.

Onun için okullarımız hala kapalı!

Bırakın Haziranı, Eylül dahi bitmek üzere.

31 Ağustos yalan oldu!

Derken 21 Eylül geçip gitti!

İnşallah 12 Ekim deniyor ama rakamlar tam tersini söylüyor…

Yine açılmayacak gibi görünüyor.

Nedeni malum ama ben bir türlü anlayamıyorum.

Salgın konusunda bizden çok daha kötü ülkelerin çoğu okullarını açtı.

Eğitimin her şeyden önemli olduğunu açıklayarak öğrencilerini çağırdı.

Alınabilecek önlemleri alarak sınıfları seyreltti, mümkün olan her yerde maske takma zorunluluğu getirdi ve her öğrencinin birkaç gün de olsa belirli günlerde okuluna gitmesini sağladı.

ABD, İngiltere, Fransa, Almanya ve daha birçok ülke artık okulların kapalı tutulmaması gerektiği düşüncesiyle eğitim kurumlarının kapılarını açtı.

Bizim bakanımız da bu konuda farklı düşünmediğini belirterek bir an önce okulların açılması için destek istiyor.

Tüm topluma güzel güzel mesajlar veriyor!

Lütfen tedbir alın da okulları açalım diyor!

Neticede kararı sağlık kurulu verecek.

Milli Eğitim Bakanlığının da bu konuda birçok tedbir alması gerekiyor.

Altyapı ve sınıf seyreltme konusunda fiziksel ortamın yetersiz olduğu biliniyor.

Mevcudu kırkı ya da elliyi bulan sınıfları ikiye de bölseniz pek bir anlam ifade etmiyor.

En kolayı uzaktan devam etmek!

Uzaktan eğitim konusunda oldukça yol kat ettiğimiz doğru ama yüz yüze eğitimin yanına bile yaklaşamayacağı malum.

Bütün öğretmenlerimiz, öğrencilerimiz ve velilerimiz elinden geleni yapıyor.

Ama normalde aldığımız yolun yarısını bile alamıyoruz.

“Normalde aldığımız neydi zaten!” derseniz de haklısınız.

Düşünün işte, onun yarısını bile ilerleyemiyoruz!

Ama ne pahasına olursa olsun açılması gereken okullarımız hala kapalı.

Ama AVM’ler açık!

Düğün dernek ve eğlenceler bir şekilde sürdürülüyor!

Şimdi biraz süreleri kısıtlanarak kontrol altına alınmaya çalışılsa da çarkın dönmesi isteniyor!

En azından açık havada, maske, mesafe falan bir şeyler yapılıyor.

Haziran ayından bu yana turizmin canlanması için ne gerekiyorsa yapıldı!

Yurt içi ve yurt dışı reklamlarla insanlar tatil bölgelerine davet edildi!

Küçük ya da büyük bütün işletmeler üretim ve ticari faaliyetlerini sürdürüyor!

Çünkü ekonomik zorunluluklar bunu gerektiriyor.

Tüm devlet kurumları da bir şekilde çalışmalarını sürdürmeye başladı.

Belirli tedbirler alınarak işlerin yürümesi gerekiyor elbette…

Bütün bunlar olurken neyden vazgeçiyoruz?

Doğrudan ya da dolaylı olarak eğitimle ilgili faaliyetlerden!

En düşük risk grubu olan çocuklarımızın okulları açılmıyor!

Gerekçe ise taşıyıcı olma ihtimali!

Gün boyunca dışarıda olan anne ve babaları bir şey taşımıyor demek ki!

Hoş çocuklar da dışarıda, arkadaşlarıyla görüşüyor ya neyse!

Ama okullar daha tehlikeli!

Sokaklarda, parklarda, eğlence merkezlerinde tehlike yok!

Öğretmenlerimizin bile bu ortamda çocuklarımı göndermem dediği bir ülkede, söylediklerimin saçma göründüğünün farkındayım.

Ama eğitimin hayatımızda daha önemli bir yeri olmadıkça, eğitim uğruna bir takım riskler almadıkça, gerek milli gerekse bireysel olarak yapabileceğimiz en iyisini yapmamız mümkün olmayacak.

İkiye değil üçe bölelim sınıfları ikişer gün gelsinler, altı gün açılsın okullarımız…

Hatta altıya bölüp beşerli altışarlı sınıflar oluşturalım, sabahçı öğlenci yapıp yine ikişer günden altı gün açalım okullarımızı…

İnanın istedikten sonra hiç zor değil.

Ama önce gerçekten istemek gerekli…

Eğitimin önemine inanmak gerekli…